Lieve ,

Ik hoop dat het goed met je gaat.

Hier op Ibiza zijn de luchten al erg blauw en het weer knisperend – hoewel we de warmste dagen die ooit zijn gemeten al achter de rug hebben. De amandelbloesems verschijnen al, wat prachtig is, maar alles lijkt een beetje vroeg te bloeien door het zeer warme weer, terwijl we eigenlijk regen nodig hebben. Als ik goed luister hoor ik de oude boom in mijn tuin kreunen. Gisteren hadden we de eerste druppels water waar we zo naar verlangden, maar ik hoop dat er meer onderweg is! 

Over water gesproken, gefeliciteerd met je verjaardag aan alle Watermannen die er zijn. Als een Tweeling delen we het element lucht en ik heb gemerkt dat ik me van nature vaak aangetrokken voel tot Watermannen, naast Weegschalen en mijn mede-Tweelingen natuurlijk. Ik ben eigenlijk dol op alles wat met astrologie te maken heeft en ik heb gemerkt dat ik de afgelopen weken meer naar de sterren heb gekeken dan normaal. Dromen van een zachtere wereld en de hemel afspeuren naar begeleiding voelde nog nooit zo nodig.

In mijn brief van deze week heb ik, in antwoord op de vele verzoeken, geschreven over mijn eigen persoonlijke worsteling met de hormonale veranderingen rond de overgang en de steun die ik heb gevonden in hormoontherapie. Ik sta nog maar aan het begin van de hele reis, maar ik wilde zo open mogelijk zijn over mijn ervaringen en wat informatie en bronnen delen die ik heb ontdekt. Ik zou graag jullie ervaringen horen en als je wijsheid en advies voor ons hebt, stuur het me dan en ik zal het met ons allemaal delen in mijn volgende brief.

Zoals gewoonlijk heb ik weer veel inspiratietips, plus een heerlijk, goedkoop, gezond en makkelijk soeprecept, waar zelfs mijn kinderen dol op zijn. 😉

Ik hoop dat je het mooi vindt.

Liefs, Lucy

Lieve jij,

Tijdens een vlucht naar Amsterdam vorige week raakte ik in gesprek met de dame naast mij. Ze was een Spaanse op weg naar Amsterdam voor een stedentrip en ze was – gok ik – in de zestig. Ze zag dat ik een artikel over de menopauze aan het lezen was en ze verkondigde nogal triomfantelijk dat ze heel, heel erg blij was dat ze dat allemaal achter de rug had. Ik moest lachen om haar reactie, want ik weet dat veel vrouwen die delen. Een gevoel van opluchting met een zucht van 'godzijdank is dat voorbij'.

Terwijl zij de fase van de menopauze achter zich had, ben ik er met mijn 45 jaar net aan begonnen. Daarom moest ik deze kans pakken om met haar te spreken. After all, een vrouw die mij is ‘voorgegaan’ is in mijn ervaring vaak een potentiële goudmijn van wijsheid. Ze vertelde me over haar ervaring en ik deelde met haar die grote vraag die me een beetje bijblijft over deze levensfase:

Waarom moeten wij vrouwen, na een decennialange periode van ongesteldheid en misschien ook intense jaren van moederschap, nog zoveel ongemak doorgaan? Juist wanneer je denkt dat je biologische klok eindelijk tot rust komt. Waarom? Why can’t we get a fucking break? 

Zij, die me toevertrouwde dat ze vreselijke menopauzeklachten had gehad, had er een interessante kijk op, een waar ik nooit eerder over had nagedacht. Namelijk dat het niet de bedoeling was dat vrouwen zo lang zouden leven als nu. En dus zouden we, om het bot te zeggen, volgens het ontwerp van de natuur dood zijn tegen de tijd dat de menopauze echt zou beginnen. Ik moest dit gelijk googelen en het is waar dat de levensverwachting voor een vrouw tot ongeveer 1780 slechts rond de 50 jaar lag. Maar hoe zit het nu? Want daarna steeg de levensverwachting snel omhoog, tot de ongeveer 83 jaar van vandaag. Voor de meeste vrouwen beginnen de eerste tekenen van de perimenopauze – een periode in de overgang, waarbij de vrouw van een vruchtbare naar een onvruchtbare periode overgaat – eind dertig, begin veertig. Het idee nu dat we misschien pas halverwege ons leven zijn als we hieraan beginnen, is een ding. We zijn nog kleuters met een lange weg te gaan, haha! En dus is de vraag wat we in deze moderne tijd kunnen doen om deze soms stormy wateren naar het tweede deel van ons leven, zo soepel mogelijk te bevaren.

Volgens mij is kennis de eerste stap. Zoals zoveel van onze rituelen is de menopauze, net als de menstruatie, grotendeels nog iets dat in de maatschappij in geheimzinnigheid is gehuld. Als meisje herinner ik me dat ik het geweldig vond om ongesteld te worden. Met mijn 16 jaar was ik laat, en ik voelde me ingewijd in een soort geheime club van meisjes en vrouwen, die ook kleine kleurrijke plastic pakjes maandverband of tampons in hun tas hadden. En die, met een welbewuste blik van medeleven en solidariteit, je zo'n pakje onder de tafel op school gaven als je het nodig had. Van de mannen en jongens in mijn leven kreeg ik niet veel meer dan een stomme grap of stilte. De boodschap was helder, het is iets vies en voor vrouwen onderling om te dragen, dus praat er alsjeblieft niet te veel over.

Op geen enkel moment had iemand de tijd genomen om mij uit te leggen dat dit maandelijkse ritueel een pain in the ass was, maar ook iets magisch dat geëerd zou moeten worden. En net zoals menstruatie niet de kennis of viering krijgt die het verdient, krijgt ook zijn natuurlijke tegenhanger, de menopauze, ook niet de eer. In feite lijken we hierover nog minder informatie te krijgen dan toen we tieners waren die voor het eerst ongesteld werden. Terwijl het zo’n belangrijke en vaak ingrijpende gebeurtenis is voor ongeveer de helft van de bevolking. Het is alsof we er zomaar in worden gedropt zonder enige voorbereiding vooraf. Waarom leren we er dan niet veel eerder over? En waarom weten we niet wat de beste manieren zijn om onszelf er doorheen te helpen?

Ik ben ervan overtuigd dat als de wereld door vrouwen werd geregeerd, we zeker deze rite of passage meer zouden vieren en er sowieso meer over zouden weten. Persoonlijk zie ik het als een begin van een nieuw hoofdstuk. Een moment waarop ik mag terugkijken en de verbazingwekkende mogelijkheden van mijn lichaam kan eren. Ik zie het ook als een kans voor mij om te genieten van het leven zonder dat ik elke maand moet bloeden of na hoef te denken over anticonceptie. Het tot rust brengen van een biologische functie, instinct, magische mogelijkheid en het omarmen van een nieuw begin. Het is een mijlpaal die ik graag zou willen vieren. Maar ja, dan moet ik me wel goed voelen.

Zoals alles in het leven reageert iedereen anders. Sommige vrouwen komen zonder problemen door de overgang. Maar velen hebben last van fysieke en emotionele klachten, variërend van licht tot extreem. Ik ben al twee jaar aan het worstelen met de hormonen. In een eerdere letter vertelde ik dat ik hormonen slik en veel van jullie vroegen me hiernaar. Ik was een beetje terughoudend om erover te schrijven omdat het een medische kwestie is en ik absoluut geen medisch advies kan geven. Het is dus niet de bedoeling dat dit zo wordt opgevat. Maar als je er geïnteresseerd in bent, wil ik graag mijn eigen ervaring met je delen…

Ik word in mei 45 en zit in de beginfase van dit hele proces. Voor mij kwamen de eerste tekenen dat er iets aan het veranderen was toen mijn cyclus ineens onregelmatig werd en het bloeden veel heviger en langer. Ik had ook ineens moeite met inslapen, wat ik vroeger nooit had, en ik werd elke nacht een paar keer wakker. Ik merkte ook dat ik veel meer overprikkeld was dan normaal, vooral als het ging om geluiden of mensen die over elkaar heen praatten – wat vaak gebeurt in een huis met vier kinderen. Het voelde alsof mijn vermogen om ermee om te gaan en na te denken op die momenten drastisch werd beperkt. Mijn lontje was ineens veel korter en ik voelde me somber. Om eerlijk te zijn dacht ik in het begin dat ik misschien last had van een burn-out of misschien zelfs van een depressie. Ik voelde een gevoel van vlakheid in mezelf dat ik niet herkende.

Mijn vriendin Wendy herkende een aantal van de symptomen en raadde me haar arts aan, Dr. Nora Hendriks, die toevallig een praktijk had in Nederland maar ook in Spanje. (Het systeem werkt hier een beetje anders dan in NL, want ik heb geen huisarts, wat normaal gesproken de persoon zou zijn waar ik als eerste naartoe zou zijn gegaan). Ik vond Dr. Hendriks gelijk heel fijn. Sympathiek en zeer deskundig. Ze luisterde naar mijn symptomen en we keken ook naar mijn bloedtestresultaten. Hoewel ze uitlegde dat de resultaten beperkt zijn in wat we kunnen concluderen, omdat hormonen zo fluctueren. Resultaten voor progesteronlevels bijvoorbeeld zouden puur een momentopname kunnen zijn. De enige manier om te zien wat ik nodig had, was om goed naar mijn symptomen te kijken en door te proberen. Ze schreef een lage dosis bio-identieke progesteron voor – ook bekend als Utrogestan. Ik moest wachten tot mijn eisprong om ermee te beginnen, maar ik voelde me snel een stuk beter. Meer mijzelf en veel beter in staat om de prikkels van de dag te managen. Die week begon ik ook beter te slapen.

Op dit moment gebruikt slechts 4,3% van de Nederlandse vrouwen enige vorm van hormoontherapie, vergeleken met 25-40% in het buitenland, en dus lijden veel vrouwen onder de symptomen van de menopauze - terwijl dat niet altijd nodig is. Uit wat ik hoor en lees, blijkt dat in Nederland veel huisartsen nog niet altijd 100% op de hoogte zijn van de nieuwe richtlijnen met betrekking tot het ondersteunen van patiënten in de menopauze of de opties die beschikbaar zijn. Vaak, vooral als de vrouw aan de jongere kant van het spectrum is, leggen artsen niet altijd gelijk de link met mogelijke menopauze. Zeker als de patiënt geen van de bekende symptomen heeft zoals opvliegers, die lang niet elke vrouw zal ervaren. Over de meer emotionele klachten, die veroorzaakt kunnen worden door de veranderingen in hormonen, krijgen veel vrouwen te horen dat ze eerder een burn-out of depressie hebben waarna ze vervolgens een antidepressivum krijgen voorgeschreven. En als de menopauze wel wordt voorgesteld als optie, dan niet alle beste behandelopties worden besproken en in plaats daarvan kan het ouderwetse advies zijn: meer bewegen, mindfulness, tanden op elkaar en gewoon doorgaan. 😟 Maar waarom zouden we moeten lijden, als er veilige opties zijn waarmee we ons sterker en meer vitaal kunnen voelen? De sleutel is dus om zo goed mogelijk voorbereid en geïnformeerd te zijn als je met je huisarts spreekt. Ik raad je aan om het boek van Dr. Nora Hendriks te lezen: Het Menopauze Taboe en te luisteren naar de podcast 'We zijn toch niet gek' die ik in mijn vorige brief tipte. Vooral de aflevering m.b.t. hormoontherapie is echt de moeite waard. Ik volg ook de fantastische Dr. Louise Newson op Instagram.

Misschien hebben veel huisartsen nog steeds de vermeende risico's van hormoontherapie in hun hoofd, net als veel vrouwen. En toen Dr. Hendriks hormonen voorstelde, was ik eerst ook terughoudend. Ik herinnerde me op de een of andere manier iets wat ik gelezen had over een mogelijk verband tussen hormoontherapie en borstkanker. Dat vond ik natuurlijk heel eng. Maar na veel gesprekken en lezen, weet ik dat die conclusies uit een inmiddels achterhaald rapport komen. De deskundigen van nu zijn het erover eens dat hormoontherapie een veilige en effectieve behandeling is voor de meeste gezonde vrouwen die in de menopauze zijn. Uiteraard is het essentieel dat je je gezondheid en medische geschiedenis met je eigen huisarts bespreekt, maar er zijn voor de meeste vrouwen meer voordelen dan risico's. Schokkend genoeg is er een hogere risicofactor als je dagelijks alcohol drinkt. Dr. Dorenda van Dijken heeft hierover deze nuttige video gemaakt.

Persoonlijk wil ik me zo goed mogelijk voelen in deze wat ik zie als een krachtige, nieuwe fase in mijn leven. Voor mij betekent dat beweging, mindfulness én dus mijn hormoonhuishouding waar mogelijk een handje helpen. Ik vind het ook belangrijk om te vermelden dat een hormoonpilletje, -crème of combinatie niet altijd een permanente of complete oplossing is. Ik had bijvoorbeeld deze week een consult met Dr. Hendriks om te bespreken hoe het met me gaat, omdat ik merk dat sommige symptomen en aan aantal nieuwe wat meer aanwezig zijn. We gaan nu meer testen doen en de hormonen die ik krijg uitbreiden. Met andere woorden, het is een wisselende reis die continu op jou moet worden afgestemd. Er is (helaas) geen one-size-fits-all oplossing.

Misschien ben je al zonder problemen door de menopauze heen gezeild. Of misschien ben je van mijn leeftijd en heb je niet het gevoel dat er iets anders gebeurt in je lichaam. Als dat zo is, fantastisch. Maar als je zoals ik bent, het gevoel hebt dat er van alles aan de hand is en je ook niet wilt eindigen zoals de lieftallige dame die naast me zat in het vliegtuig – een strijder opgelucht dat een flinke tien (!) levensjaren voorbij zijn – dan is het misschien iets voor jou om te onderzoeken?

Als je wat wijsheid voor ons hebt over dit onderwerp, stuur die dan alsjeblieft naar mij. Eventuele tips ga ik in de volgende letter delen.

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is over twee weken op 25 februari. See you then! 

Wat heb ik deze keer voor jullie? Twee nieuwe boeken op mijn nachtkastje en twee artikelen die raakten en inspireerden.

1. Hilma af Klint - Julia Voss. Ik was al fan van de kunst lang voordat ik wist wie de kunstenaar was. Ik voelde me aangetrokken tot de abstracte natuurlijke vormen en prachtige, zachte kleuren. Toen ik ontdekte dat de kunstenaar niet alleen een mysticus was, maar ook een vrouw die haar tijd ver vooruit was, was ik geïntrigeerd. Af Klint was een visionair in het leven en in de kunst en deze allereerste biografie onthult hoe de Zweedse kunstenares leefde, werkte en in verbinding stond met spirits. Fascinerend.

Extra tip: Je kunt t/m 25 februari naar de Hilma af Klinkt tentoonstelling in het Kunstmuseum Den Haag. Absolute aanrader!

2. In Search of Fatima - Ghada Karmi, geboren in Jeruzalem, en haar familie werden in 1948 uit hun huis verdreven. Ze deelden het lot van de duizenden Palestijnen die in de Nakba werden onteigend en verdreven van land waar ze generaties lang hadden gewoond. In deze ontroerende memoires schetst ze hun reis van Jeruzalem naar Noord-Londen en hun strijd om te aarden in vreemde grond. Een zoektocht naar identiteit achtervolgt haar zoektocht naar veiligheid ver van huis. Haar verhaal is een krachtige verkenning van de psychologische pijn van exile.

Extra tip: Dit is een persoonlijke memoir, voor meer boeken over de geschiedenis van Palestina en Israël is hier een link naar andere boeken die je misschien interessant vindt.

3. We Were Made For These Times Lieve Sarah Domogala stuurde me een paar maanden geleden dit artikel, geschreven door legende Clarissa Pinkola Estés (‘Women who run with the Wolves’). Ze voelde van ver dat ik de woorden van wijsheid, hoop en inspiratie misschien moest lezen. Ze had gelijk. Misschien heb jij het ook nodig?

4. Dream Garden Studio Ik geef het toe, ik ben nieuwsgierig en gluren in andermans huis is een van mijn favoriete bezigheden. 😉  Ik moest deze sneak peak in de 'boomhut' tuinstudio van interieurontwerpster Tamsin Saunders met jullie delen. Het is een droom. Bekijk ook haar bedrijf Home & Found - ze heeft een webshop met antieke schatten die ze tijdens haar reizen vindt. 

Ik was een beetje te enthousiast geweest op de boerenmarkt en had vorige week te veel groenten gekocht. Vooral de pastinaak en venkel lagen weg te kwijnen in de groentelade van de koelkast. Ik ben dol op bijna alle groenten (behalve artisjok... 😝!) maar ik wist niet zeker hoe ik deze kon gebruiken op een manier die de kinderen lekker zouden vinden. Deze pastinaak en venkelsoep was de perfecte oplossing. Romig, boordevol smaak en met het goede van de groenten.

Hij is niet duur en blijft 3-4 dagen goed in de koelkast of je kunt hem in de vriezer doen. Het belangrijkste is misschien wel dat het heerlijk is en super-, supermakkelijk om te maken.

Lichtpuntjes

Ik zag wat fragmenten van een interview met Roxeanne Hazes en Diana Matroos op Instagram en de boodschap greep me meteen aan. Sterk, kwetsbaar, authentiek en hoopvol. Het blijkt dat Diana met een aantal interessante en inspirerende mensen heeft gesproken voor een podcastserie genaamd Lichtpuntjes. Gasten zijn onder andere: Laurentien van Oranje, Frank Lammers, Ahmed Aboutaleb en Roxeanne Hazes. Het is een initiatief van stichting SIRE, die de volgende boodschap heeft:

'De wereld kan soms duister voelen. Nog voor het ontbijt lees je over oorlogen, klimaatverandering of een inbraak in de buurt. Soms zakt de moed je in de schoenen. Terwijl juist in onzekere tijden hoop houden zo belangrijk is. Het helpt ons nadenken over wat belangrijk is, moed geeft en weerbaar maakt. Als je hoopvol bent, investeer je in het heden én in je toekomst. Daarom roept SIRE je in deze campagne op om lichtpuntjes in jóuw leven te vinden die jou hoopvol maken. Kleine sprankjes hoop, die je keer op keer de kracht en energie geven om door te gaan.'

Een prachtige serie interviews die echt hoop geven.

I've been watching a lot of TV recently.....

1. Julia (HBO Max). 

OMG, ja, Julia is terug! Mijn favoriete tv-personage van het afgelopen jaar is nu terug met een tweede seizoen. De cast is briljant, maar het is nog steeds Sarah Lancaster als Julia die mijn hart steelt. Het is de ultieme feel good tv. Geen zwaarwichtigheid, niets ingewikkelds, gewoon entertaining en prachtig gemaakt. Ik ben verliefd en heb alle afleveringen in een paar dagen gebinged. Ik kan niet wachten tot seizoen 3.

Extra tip: Voor alle Julia Child fans hier, bekijk dit artikel uit de New Yorker, met niet eerder vertoonde foto's van Julia.

2. All of us Strangers (nu in de bios)

Misschien ben ik een beetje voorbarig om dit hier te delen, omdat ik het nog niet heb kunnen zien. Maar ik heb zoveel mensen gesproken die enthousiast waren over hoe mooi en indrukwekkend het is, dat ik besloot het te plaatsen. Als je het al gezien hebt, hoor ik graag wat je ervan vond?

3. The Lost Flowers of Alice Hart (Amazon Prime). 

Ik ben deze gaan kijken nadat een aardige Instagram-volger me tipte. Het speelt zich af in Australië en ik moet toegeven dat het me soms een beetje doet denken aan een soap uit mijn jeugd, maar het verhaal is absoluut intrigerend. Een ode aan sterke vrouwen en Sisterhood. Ik vond de connectie met de inheemse bevolking van Australië en de symboliek en betekenis van de inheemse bloemen prachtig en ontroerend. Sigourney Weaver is briljant als June Hart. Trigger warning: huiselijk geweld.

4. The Greatest Night in Pop (Netflix). 

In 1985 kwamen de beroemdste muzieksterren op een avond samen om 'We are the World' op te nemen. Deze documentaire blikt achter de schermen van een historische gebeurtenis. Dinand en ik hebben dit samen gekeken en we vonden het geweldig. Hoogtepunten: Stevie Wonder die een imitatie van Bob Dylan doet, om Bob Dylan te laten zien hoe hij het nummer moet zingen. 😂 Diana Ross - die een prachtige engel is die haar licht door de studio verspreidt. Bruce Springsteen die zijn stembanden scheurt to get the job done en allemaal stiekem afwachten of Prince toch nog zou komen opdagen. 

Een van mijn favoriete bezigheden is Pinterest afstruinen op zoek naar wooninspiratie. Klik hieronder om mijn verzameling tot nu toe te bekijken.

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder vind je ze allemaal: 

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.