Lieve ,

Hoe gaat het met je? Goed hoop ik?

Ik lig op dit moment op de bank terwijl ik typ. We zijn net terug van Leia's verjaardagsfeestje en ik ben aan het bijkomen van drie intensieve uren met 25 kinderen op een strand. Het was een groot succes, maar die eerste keer zitten met een kopje thee na een kinderfeestje is toch een bijzonder fijn moment - if you know, you know....

Sowieso was alles de afgelopen twee weken veel intenser en hectischer dan normaal, dus ook nog een kinderfeestje erbij was gewoon een verlenging van de vibe. 😅

Want na een lange periode van relatieve rust hier, werden we plotseling ondergedompeld in de KANE-gekte toen ze 5 avonden achter elkaar optraden in de Ziggo Dome na een periode van tien jaar. Het waren geweldige avonden, ook zeker voor de kinderen, waarvan de jongsten Dinand nog nooit hadden zien optreden. In mijn letter van vandaag vertel ik meer over hoe zij het hebben ervaren.

Zoals ik de vorige keer al schreef, is dit mijn een na laatste brief vóór mijn zomerpauze. Voordat ik er even tussenuit ga, probeer ik alle inspiratie waarvan ik de afgelopen maanden heb genoten met jullie te delen. Deze keer heb ik twee geweldige kijktips, de twee boeken die nu op mijn nachtkastje liggen en ook een aantal van mijn favoriete food accounts op Instagram. Ik kom er echt niet aan toe om alle recepten te maken, maar ik vind het zo ontzettend rustgevend om te kijken naar de video's. Nu ik erover nadenk, ik heb hetzelfde met fitness accounts. 😉

Pak je kopje thee, get comfy en scroll naar beneden. 

Ik hoop dat je het leuk vindt!

Love, Lucy

x

Hey you,

Hier een letter van de afterglow, want wauw, wauw, wauw, de afgelopen week was een wervelwind. Een wervelwind van langgemaakte muzikale plannen die eindelijk samenkwamen en van magische, trotse, emotionele momenten met de mensen van wie ik het meeste hou in de wereld.

Voor degenen die het gemist hebben: Dinand en KANE keerden na een onderbreking van tien jaar terug op het podium van de Amsterdamse Ziggo Dome voor 5 avonden fantastische muziek voor in totaal ongeveer 80.000 mensen. 25 jaar nadat ze voor het eerst bij elkaar kwamen, waren Dennis en Dinand eindelijk terug waar ze thuishoorden, samen op het podium.

Drie uur lang, avond na avond gaven Dinand, Dennis, Cyril, Peter en Nick alles wat ze hadden en it paid off want ze waren amazing! Ja, ik weet dat ik bevooroordeeld ben, maar ik meen het oprecht, ik heb ze nog nooit zo goed zien spelen als de afgelopen week. Elke avond ontvouwde zich vanuit een prachtig doordacht plan met drie verschillende podia, verlichting en visuals die op een 27 meter hoog eenvoudig doek op het hoofdpodium werden geprojecteerd - dat vervolgens op de meest buitengewone manier tot leven kwam.

Het idee achter de shows was 'Re-Connect' in alle opzichten. Met elkaar, met de muziek, met de fans en met herinneringen. Voor veel fans is KANE de soundtrack geweest bij zoveel belangrijke momenten in hun leven. De mooie en de minder mooie tijden. En het was zo duidelijk te zien en te voelen in de zaal, dat het me raakte. Wat er elke avond gebeurde was zoveel groter dan Dinand of KANE of wat dan ook. En voor mij was dat een prachtige herinnering dat de beste kunst niet gaat over de persoon of personen die het maakt, maar over wat het je laat voelen.

Ik hou van de band, van ze allemaal, maar Dinand is natuurlijk mijn man en ik keek af en toe met open mond van verbazing naar het gemak en de sierlijkheid waarmee hij over het podium manoeuvreerde en het publiek tot new levels of craziness dreef, elke avond weer. Tijdens deze dagen zag ik een geboren performer die nog nooit zo goed is geweest. Weg was het randje van controle willen hebben en in plaats daarvan was er een artiest, volledig vrij in zijn element, totaal zichzelf, met niets (meer) te bewijzen, maar alleen een verlangen om energie en liefde van hart tot hart te delen. Ik heb hem ook nog nooit zo goed horen zingen als afgelopen week, echt waar!  

En ik heb nu besloten dat hij officieel Benjamin Button is, want hij zag er zo ongelooflijk jeugdig en stralend uit op het podium, dat je bijna niet kunt geloven dat hij in september 52 wordt! Ja, ik weet het, Indische genen, maar is dit misschien ook gewoon de uitstraling die je hebt als je je roeping eer aandoet? Ha! Dit is een beautytip die het echt waard is om te bewaren.

Ik las zoveel verhalen van fans die weer bij de shows waren met oude vrienden of voor het eerst met hun eigen kinderen. Ik zag jonge mensen twijfelend de zaal binnenkomen met hun ouders om vervolgens wat later weg te gaan als diehard fans. En hoewel onze kinderen natuurlijk al fan waren toen ze de Ziggo Dome binnenkwamen, vertrokken ze ook zeker met een nieuw begrip en dus waardering voor wat hun papa doet en creëert samen met zijn vrienden.

Ik stond zeker ook te genieten zoals vroeger, maar bovenal genoot ik van de momenten waarop ik volledig kon uitzoomen en mijn kinderen kon observeren. Ik keek geëmotioneerd toe hoe ze elkaar optilden, met elkaar zongen en sprongen en schreeuwden en applaudisseerden. Niet alleen uit trots, hoewel dit de primaire emotie was, maar ook omdat ook zij werden meegesleept door de muziek en de energie en het gevoel van (Re-)connectie, net als de andere 17.000 mensen elke avond. Ze waren met niets anders bezig dan de muziek en elkaar. Volledig in het moment. Precies zoals het hoort.

Het was de allereerste keer dat alle vier een KANE-concert bijwoonden en ik kan (nog) niet helemaal goed uitdrukken wat dit voor ons allemaal betekende. Wat ik kan zeggen is hoe ongelooflijk mooi en helend het voelde om daar te staan met z’n allen, arm in arm, starend naar de man van wie we het meest houden in de wereld. Net als elk gezin is het leven soms een achtbaan, maar op die momenten voelde het alsof de cirkel echt rond was - of om wat tekst van het liedje 'London Calling' aan te halen - "things have come around".

Voor alle kinderen was het onwerkelijk om hun vader op het podium te zien, als een echte, nou ja, je weet wel, ‘ster’. 😅 Dat vonden ze eerlijk gezegd een beetje raar en dat is het ook. Mensen die fanatiek naar hun vader reikten of kusten of momenten van optreden die een beetje te verwarrend waren voor Leia, zoals toen Dinand en Ilse (de Lange) up close and personal werden tijdens hun duet ‘High Places’. Ik heb nog nooit de wenkbrauwen van een 7-jarige zo hoog zien gaan, met de armen over elkaar in afkeer. Gelukkig kon ik goed uitleggen dat dit allemaal gewoon bij de performance hoorde. 😉

In slechts vijf dagen kregen ze (en ik ook) een intense spoedcursus in het volgen van je dromen, hard werken, dat het nooit te laat is om terug te keren naar je passie en dat leeftijd letterlijk maar een getal is. Maar misschien nog wel het belangrijkste: ze leerde hun vader nog beter kennen. Het is, besefte ik me, vreemd om je vader met zoveel andere mensen te moeten delen, maar zo waardevol om ook dit deel van wie hij is beter te begrijpen. Niet als papa, maar als mens, met alle talenten en imperfecties die dat met zich meebrengt.

Ik realiseerde me dat het voor mij ook belangrijk is dat ze ook meer van mijn verschillende facetten en dieptes te zien krijgen. En dan bedoel ik niet specifiek in termen van mijn prestaties, maar gewoon dat ze me ook meer kennen als Lucy, de persoon, in plaats van alleen maar mama. Als ik dit nu schrijf, klinkt het alsof dit vanzelfsprekend zou moeten zijn, en misschien is het dat wel voor jou, maar ik denk niet dat mijn kinderen genoeg weten over wie ik ben. En ik realiseer me nu dat ik mijn eigen ouders ook nooit echt op deze manier heb gekend…en dat vind ik een groot gemis. Ik denk dat het een geschenk is voor zowel ouder als kind als we elkaar vollediger kunnen zien. Dit is dus iets waar ik de komende tijd aan ga werken. Gelukkig heb ik daar niet per se een Ziggo Dome voor nodig. 😉

Voor ons is het nu terug naar de realiteit en routine en een papa die hun wakker maakt en knuffelt en ook een papa die klaagt over schermtijd en taakjes. Althans voor een paar weken in ieder geval, want de magie van de KANE-concerten is nog niet voorbij. En zolang het duurt, staan we vooraan met de andere fanatiekelingen te genieten van de muziek en de energie en ja, natuurlijk, trots te zijn. Misschien zien we je daar?

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende en laatste editie voor de zomerpauze is over twee weken op 30 juni. See you then! 

Een hartverwarmende, hilarische serie en een briljante, korte documentaire. 

1. Hacks (Max) - Deze Emmy bekroonde series werd voor het eerst uitgezonden in 2021 en ik weet niet waarom ik er tot nu toe niets van wist, want het is echt fantastisch! 

Ik heb letterlijk alle drie de seizoenen in een week tijd gekeken - het helpt dat de afleveringen kort en verslavend zijn. Het is grappig, good old entertaining en hartverwarmend dankzij de prachtige, tegen-alle-verwachtingen-in vriendschap die zich ontwikkelt tussen de twee hoofdpersonages; komedielegende Deborah Vance (Jean Smart) en de jonge schrijfster Ava Daniels (Hannah Einbinder). Ik weet bijna zeker dat jij het ook fantastich zult vinden, en het goede nieuws is dat een vierde serie al is bevestigd!

2. Naomi Klein en de ruk naar rechts (Vpro) - Een van de beste programma's die ik in tijden heb gezien. Een inzichtgevend en tot nadenken stemmend gesprek met auteur Naomi Klein over complottheorieën, angst voor de ander, de opkomst van radicaal rechts, doppelgängers, activisme en Gaza. Een absolute aanrader. Ik kan het niet genoeg aanbevelen.

'Read a thousand books and your words will flow like a river.' - Virginia Woolf

Op dit moment lees ik...

1. Stories I Might Regret Telling You - A Memoir - Martha Wainwright

Als je een memoir gaat schrijven, kun je maar beter eerlijk zijn. En eerlijker dan dit boek van singer-songwriter Martha Wainwright wordt het niet. Vandaar ook de titel. 😉 Ik ben pas een paar hoofdstukken onderweg, maar ze heeft me al helemaal voor zich gewonnen met haar humor, briljante verhalen en transparantie. Bedankt voor het uitlenen Linda! 

2. All Fours - Miranda July

Ik zag dat een aantal van de interessantste mensen die ik ken dit boek lazen en dus kocht ik het impulsief toen ik laatst in Amsterdam was. In het belang van transparantie: dit boek ligt nog op mijn nachtkastje, het boek van Martha Wainwright 'riep' me eerst, maar ik ga zo snel mogelijk beginnen. Het werd door een recensent 'een wonderbaarlijke midlife roadtrip' genoemd - met een flinke dosis seks, weirdness en dan ook nog zo prachtig geschreven. Ik ben benieuwd!

P.S. In het belang van transparantie heb een affiliate links gedeeld. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten.

Ik volg graag food accounts op Instagram voor kookinspiratie en ook om hun super satisfying video's te bekijken. Hier zijn vier van mijn favorieten:

‘There is nothing more powerful than a woman who is fully aware of everything she deserves...’

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder XXXX

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.