Foto credit: Anne Timmer / Renske van der Ploeg voor Marie Claire.

Lieve ,

Ik hoop dat het goed met je gaat?

Welkom bij Letter #30...

Deze week deelt deze voormalige citygirl haar ontdekking van de schoonheid van tuinieren en de dagelijkse lichtpuntjes waardoor ik hoop blijf houden voor de toekomst.

In 'Inspiratie & Tips' heb ik twee geweldige podcasts, een albumaanrader, drie documentaires die allemaal de uniekste vrouwen profileren, een prachtig kinderboek en twee van mijn favoriete nieuwe productontdekkingen. Veel hè? 😉

Tot slot heb ik een sneak peak van mijn 'Food' Pinterest bord helemaal onderaan gedeeld. Het ziet er niet alleen heerlijk uit, maar is een verzameling van een heleboel fantastische recepten.

Pak je kopje thee, get comfy en scroll naar beneden. 

Ik hoop dat je het mooi vindt. 

Love,

Lucy

Hey you,

Hoe gaat het met je? I hope that life has been treating you kindly?

Met mij gaat het goed. Er is hier niets bijzonders gebeurd, behalve dat de regen waar we zo naar verlangden eindelijk is gekomen. Hoe goed en nodig het ook was voor het eiland en mijn tuin, was ik me er heel erg van bewust dat het voor alle Nederlanders die hier waren voor de meivakantie minder was. Als jij dat was, heb ik aan je gedacht hoor. Ik hoop dat je alsnog hebt kunnen genieten en uitrusten.

Over tuinen gesproken, na bijna twee jaar uitstellen zijn we eindelijk in actie gekomen en onze plannen schieten nu in een stroomversnelling. We hebben een heel boeket van verschillende bloemen en planten voor onze voordeur aangelegd en onze moestuinbakken zijn nu klaar om gezaaid te worden.

Ik heb altijd begrepen dat werken in de tuin als een soort therapie kan voelen voor een mens, maar de afgelopen twee weken heb ik eindelijk geleerd wat het echt betekent. Op de grond rondom ons huis heb ik troost en kalmte gevonden in het graven van gaten, het zorgvuldig plaatsen van planten en het heen en weer kruien van hopen aarde. Mijn hoofd leegmaken en aan niets anders denken dan hoe diep ik nog moet of welke plant ik hierna en waar ga planten voelde helend.

Meestal staat de radio aan, BBC Radio 2 of 6, hoewel ik deze week een keertje ook harde rock heb aangezet toen ik me bijzonder gefrustreerd voelde over de staat van de wereld en wat extra kracht wilde bij het hakken in de harde grond. Heerlijk!

Als je een doorgewinterde tuinder bent, dan weet ik dat deze voormalige citygirl iets echt voor de hand liggends zegt, maar ik heb ontdekt dat er is iets prachtig geruststellends en grounding is aan buiten zijn met onze handen in de aarde. Ik voelde mijn hele wezen meer uitademen met elke schep, alsof ik eindelijk weer in contact was met de plek waar ik thuishoorde. Het feit dat ik er 44, bijna 45 jaar over heb gedaan om dit gevoel van natuurlijke verbondenheid te ervaren is opvallend, maar blijkbaar was het moment aangebroken.

Naast het fysieke werk, wat ik heel fijn vind, is er ook het onmiskenbare spirituele aspect. De stille verbinding in het moment, vervlochten met een hoopvol gebed voor de toekomst. Elke keer dat ik een plant voorzichtig in zijn nieuwe bedje liet zakken, moest ik denken aan hoe ik vroeger mijn baby's zachtjes in hun wiegje legde. Nieuw leven te laten groeien, wat op zijn beurt meer overvloed zal brengen voor andere wezens, voelt als een krachtige daad van zorg en liefde voor de planeet en dus de mensheid. Of zoals de prachtige Audrey Hepburn het ooit zo mooi verwoordde: "Een tuin planten is geloven in morgen.”

Ik hoef je niet te vertellen dat de wereld in de problemen zit en toch is het dit geloof in morgen dat me op de been houdt. Maar net als een tuin zal de toekomst niet bloeien zoals we willen zonder zorg en inspanning. Ik geloof dat de meesten van ons ready and willing zijn om eraan te werken, maar het kan moeilijk zijn om hoopvol en gefocust te blijven wanneer we geconfronteerd worden met de omvang van de uitdagingen waar we voor staan. Voor mij zijn het de lichtpuntjes in ons dagelijks leven die me gemotiveerd houden. Ze wijzen de weg. Of het nu gaat om dingen die we hebben meegemaakt, zelf hebben gecreëerd of hebben gedeeld. Ik volg ze allemaal als kleine stepping stones.

Het zien van het leven dat in mijn tuin groeit is zo’n lichtpuntje. Moeder Natuur lijkt een eindeloze bron van inspiratie te zijn. En ik ben een lucky bastard dat ik hier omringd door haar woon. Maar verrassend genoeg gezien de stand van zaken, haal ik nog steeds de meeste inspiratie en hoop uit mijn medemensen.

Deze week heb ik met respect en bewondering toegekeken hoe Amerikaanse studenten van alle geloven en achtergronden hun democratische rechten uitoefenden op universiteitscampussen om in opstand te komen tegen de voortdurende verschrikkingen in Gaza en in het bijzonder tegen de financiële steun van hun regering daaraan.

Dezelfde gevoelens van ontzag en dankbaarheid spookten door me heen toen ik las over de groep rabbijnen die naar de grens met Gaza reisde, volgeladen met zakken voedsel en hulp in een liefdevolle poging om er doorheen te komen en de mensen in nood aan de andere kant te bereiken.

En dichter bij huis werd ik ook diep geraakt door de reacties die ik kreeg toen ik de hulpvraag van mijn vriendin deelde op Instagram. Haar kind van 6 jaar is geboren als meisje, maar voelt zich al zolang hij het kan zeggen een jongen. Daarom gaat hij sinds een jaar, na zorgvuldige afweging, als eentje door het leven en dat doet hem zoveel goed. In de woorden van mijn vriendin, ‘het geeft hem vleugels’. Hij is gelukkig, maar ook op zoek naar een speelmaatje in wie hij zich kan herkennen. Vanwege privacyredenen wilde mijn vriendin zelf geen zoektocht delen, maar vroeg mij om te helpen en ik zei natuurlijk gelijk ja.

De dag van het delen was ik eerlijk gezegd een beetje nerveus. Zoals we weten kan het internet een harde plek zijn en empathie is vaak ver te zoeken. Hun zoektocht was zo puur en liefdevol, dat ik een beetje bang was voor de reacties en oordeel die ze misschien zouden krijgen. Ik drukte op de deelknop en hoopte dat mensen, of ze het idee steunden of niet, respectvol en aardig zouden zijn.

En dat waren ze! Meer dan dat zelfs. Ik ontving honderden berichten van mensen die niet direct konden helpen, maar die diep geraakt waren door de liefde van deze ouders voor hun kind. Hun besluit om hun zoontje de onvoorwaardelijke steun en ruimte te geven die hij nodig had om helemaal zichzelf te zijn, raakte hen.

Ik stuurde alle berichten door naar mijn vriendin, die ook diep ontroerd was. We zijn allebei hoopvolle maar realistische types maar deze keer verraste het internet ons. Het feit dat zoveel mensen in staat waren om niet te oordelen over de situatie en ervoor kozen om zich te richten op de liefde die zo helder aanwezig is, was voor mij een moment van licht. Een moment van hoop.

Of het nu de studenten in de VS zijn, de rabbijnen die naar Gaza zijn gereisd of de lieve berichten van vreemden op het internet aan ouders die gewoon van hun kind houden met alles wat ze hebben, het was me duidelijk dat ondanks wat we misschien denken, zo velen van ons verlangen naar een vriendelijkere, eerlijkere en zachtere wereld. En waar we naar verlangen, dat kunnen we ook zijn.

Dit zijn de zaden van de tuin van morgen. Dit is de tomorrow waarin ik geloof.

Kom, laten we gaan planten! 💫

Music & Meaningful Conversations.....

1. Norah Jones - 'Visions': Ik ben al heel lang fan van Norah Jones, niet zozeer van haar eerste album dat haar HEEL beroemd maakte, maar wel van haar latere werk zoals 'The Fall' uit 2009 en 'Day Breaks' uit 2016. Ze weet jazz, blues, sitarmuziek en rockinvloeden op de meest unieke manier samen te brengen en haar nieuwe album 'Visions' is geen uitzondering. Ik hou van haar stem. Ik hou van haar. 

2. The Ezra Klein Show with Salman Rushdie: Ik denk dat we de naam allemaal wel kennen en we hebben waarschijnlijk wel iets gehoord over de controverse rond hem, maar weten we eigenlijk wel wie Salman Rushdie is of wat hij verkeerd heeft gedaan (of niet)? In dit briljante gesprek met Ezra Klein vertelt de schrijver over zijn verhaal, hoe hij en zijn werk enorm verkeerd zijn begrepen, hoe hij niet kan ontsnappen aan het beeld dat de wereld voor hem heeft gecreëerd en over het overleven van een recente aanval die hem bijna het leven kostte.

3. 'Wiser than Me' with Patti Smith: Doe jezelf een plezier en luister naar deze fantastische gesprek tussen icoon Patti Smith en Julia Louis-Dreyfus voor haar podcast 'Wiser Than Me'. Het is een cadeau. Ik bewonder Patti enorm. Haar originaliteit, creativiteit, onafhankelijkheid van geest, haar absolute natuurlijke cool, maar ook haar vriendelijkheid. Wat een geweldig mens. 

Het lijkt erop dat ik de laatste tijd veel kijk, luister en lees over unieke, geweldige, baanbrekende vrouwen. Deze documentaires leggen drie van de beste vast.

1. Juliette of the Herbs Documentary (Vimeo): Deze film is een beetje een legende op zich, omdat het steeds offline wordt gehaald, maar ik heb een optie gevonden om via Vimeo te kijken. Neem dus de tijd om deze prachtige film over kruidendokter Juliette de Baïracli Levy te bekijken nu het nog kan. Of de wereld van kruiden en natuurlijke geneeswijzen je nu interesseert of niet, dit is een intiem portret van een uniek persoon die haar leven leefde op haar eigen voorwaarden - dicht bij de natuur en dieren. Voor mij zit er een aangeboren zachtheid in deze film die aanvoelt als een prachtig remedie voor moeilijkere tijden. Enjoy!

2. Julia  (Amazon Prime): Ik weet het, ik weet het, nog een tip over Julia Child... maar ik kan maar geen genoeg van haar krijgen. Wat ik vooral mooi vond aan deze docu was de meer gedetailleerde kijk op Julia's jeugd, familie en haar lange, gelukkige huwelijk met haar 'darling Paul'. 

3. My name is Pauli Murray (Amazon Prime): Ik schaam me om het toe te geven, maar ik kende de naam Pauli Murray niet voordat ik deze zeer interessante documentaire over haar leven zag. En ik voel dat ik het had moeten weten, want Dr. Pauli Murray was een van de opmerkelijkste figuren uit de de moderne Amerikaanse geschiedenis. Ze was een onvermoeibare voorvechtster van gelijke rechten voor vrouwen en mensen van kleur en formuleerde de juridische argumenten die ten grondslag lagen aan de belangrijkste uitspraken in de burgerrechten- en vrouwenrechtenbewegingen van de 20e eeuw. Als jonge advocate sloot ze een hechte vriendschap met Eleanor Roosevelt en in de laatste jaren van haar leven was ze de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die tot priester werd gewijd in de Episcopale kerk. De film onderzoekt ook haar worstelingen met haar genderidentiteit en mentale gezondheid. Een prachtig portret van een zeer bijzonder persoon.

Een hele tijd geleden werd ik benaderd door een moeder die haar 8-jarige zoon had verloren aan een hersentumor. Tijdens een ziekbed van 8 maanden vond het hele gezin troost in een speciaal kinderboek genaamd 'The Invisible String'. Een boek, zoals ze schreef, over 'liefde, over hoe je aan elkaar verbonden blijft via een doorzichtig draadje van liefde, waar je ook bent. Of dat nu in een onderzeeër, op school of in de hemel is.'

Destijds bestond het boek alleen in het Engels, maar omdat ze graag andere gezinnen wilde helpen, vond ze een uitgever (Kluitman) die bereid was een Nederlandse versie uit te geven die nu beschikbaar is - 'Ik laat je nooit los'.

Elk aspect van haar verhaal ontroerde me. Wat een kracht, wat een liefde! En ik was op de mooiste manier verrast, omdat ik ook altijd met mijn zoon Dean heb gesproken over het onzichtbare koord dat hem met zijn mama verbindt en haar met hem.

Nu lees ik het boek met mijn dochter als ik een paar dagen weg moet of als ze ergens zenuwachtig voor is. Het is een heel eenvoudige, mooie manier om haar eraan te herinneren dat we altijd verbonden zijn en dat die verbinding een bron van troost en kracht is, waar we ook zijn.

💜

In 'Ik laat je nooit los' kunnen Lisa en Julius tijdens een stormachtige nacht niet slapen. Hun moeder vertelt het magische verhaal van het onzichtbare draadje.

Toen ik met mijn brieven begon, was het mijn bedoeling om vooral inspiratie te delen in plaats van shoppingtips. Maar zo nu en dan kom ik dingen tegen waarvan ik denk, dit MOET ik delen met mijn vrienden, so here we go...

1. Billes & Co: Ik ben altijd op zoek naar originele, mooie cadeaus voor de kinderen waar geen beeldscherm aan te pas komt. Toen ik dit merk vond met hun magische nieuwe interpretatie van klassieke knikkers voor jongens en meisjes, jong en oud, wist ik dat ik een winnaar had gevonden.

2. NYX Lift & Snatch! Brow Tint Pen : Deze kleine pen is mijn favoriete product geworden om mijn wenkbrauwen op een natuurlijke manier bij te werken. Ik heb verschillende producten geprobeerd - potloden en poeders, maar ze zien er altijd te 'done' uit, althans bij mij. Deze pen is letterlijk een heel dun viltstiftje waarmee ik individuele haartjes kan tekenen en zo subtiel een echt mooie wenkbrauw kan creëren. Ik ben fan.

P.s. Ik heb de taupe kleur.

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier een affiliate link gedeeld. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten.

'This is my invariable advice to people: Learn how to cook, try new recipes, learn from your mistakes, be fearless and above all have fun.' - Julia Child

 Volg me op Pinterest voor nog meer lekkers.

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder vind je de laatste drie:

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar enkele van mijn eerdere brieven.

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.