 |
 |
Foto credits: Linda Wit / JAN Magazine
|
|
|
|
|
Lieve ,
Hoe gaat het met je?
Met mij gaat het goed, hoewel ik het moeilijk vind om normaal te functioneren met wat er allemaal in de wereld gebeurt. De hartverscheurende beelden blijven maar komen en mijn hart huilt voor iedere getroffene. 💔
Tussen al het verdriet probeer ik kalm te blijven en met een open hart te blijven luisteren en kijken. Emoties zijn begrijpelijk hoog, maar ik weiger me te laten meeslepen in een staat van verdere verdeeldheid. Vanuit mijn diepste ik weet ik dat het niet alleen mogelijk, maar ook van essentieel belang is om het lijden te verlichten zonder meer lijden te creëren. Er moet een staakt-het-vuren komen.
Ik heb hieronder een link opgenomen naar een gesprek tussen twee boeddhistische leraren die de boodschap van vrede verspreiden, wat mij terugbracht naar mijn kern en me een gevoel van kalmte gaf. Misschien helpt het jou ook.
Mijn letter van deze week met de titel Bittersweet gaat over de intense en emotionele beslissing die Dinand en ik hebben genomen om onze labour of love Woezel & Pip na bijna 20 jaar los te laten. Aan alle mooie dingen komt een einde en na veel soulsearching wisten we allebei dat het tijd was, maar dat maakte het afscheid er niet makkelijker op.
Ik ben de afgelopen dagen in Amsterdam en Den Haag geweest om de overdracht van alles af te ronden. Ik heb hierbij het Hollandse herfstweer zelf mogen ervaren, dus ik heb ook mijn favoriete soeprecept bijgevoegd. Het is superlekker en goed voor je, dus het perfecte guilt-freecomfort food voor deze stormachtige dagen.
Ik hoop dat je het leuk vindt. Ik stuur je veel liefs.
Love,
Lucy
|
|
|
|
|
|
|
 |
Lieve jij,
Hoe gaat het met je sinds ik je voor het laatst schreef?
Bedankt voor jullie prachtige reacties op mijn laatste brief. Het was hartverwarmend om te voelen dat zovelen van ons verbonden zijn in onze zorgen over de wereld en misschien nog meer in onze wens voor vrede. Bedankt ook voor de verjaardagswensen voor Che en de lieve woorden over Daniëlle. Het was werkelijk magisch om te voelen hoe haar energie en essentie naar jullie toe straalden.
Ik schrijf je dit keer vanuit het vliegtuig op weg naar Amsterdam met de kinderen. We zullen een paar dagen in Nederland zijn onder het mom van de schoolvakantie, maar eigenlijk om de laatste stappen af te ronden van een proces waar Dinand en ik al een tijdje mee bezig zijn. We dragen ons bedrijf Dromenjager over aan een nieuwe eigenaar en daarmee laten we ons ‘vijfde kind’, Woezel & Pip, los.
Het is precies twintig jaar geleden dat Guusje voor het eerst op het idee kwam om kinderverhalen te schrijven gebaseerd op haar twee honden - DJ en Balou - en geïnspireerd door de magische tuin rondom haar huis in Scheveningen. Zoals de meesten van jullie weten, werd ze ziek tijdens het proces en ondanks dat ze verhalen had geschreven, muziek had gemaakt en toezicht had gehouden op de illustraties, kreeg ze nooit de kans om haar creatie in complete boekvorm te zien.
|
 |
Ik kan me niets liefdevoller voorstellen dan dat iemand na je dood zich met hart en ziel inzet om je droom te verwezenlijken en dat is wat Dinand in 2005 deed. Zonder enige kennis van uitgeven regelde hij dat haar boek, het boek waar ze van droomde, werd gedrukt. Zijn plan was simpel: breng het boek tot leven zonder verwachtingen. Ook al zou er maar één exemplaar verkocht worden en was hij zelf de koper, dan was de cirkel al rond.
De cirkel was zeker rond en heel erg groot toen er meer dan 275.000 exemplaren van het boek werden verkocht. Het was naar ieders inschatting een enorm succes, zeker gezien een kinderbestseller in die periode normaal rond de 5000 stuks was. Een verbluffend resultaat, maar toch waren we voorzichtig. We waren ons ervan bewust dat veel mensen het boek hadden gekocht als een gebaar van steun en medeleven aan Guusje, Dinand en Dean na haar overlijden. We wisten niet zeker of de belangrijkste mensen, de kinderen zelf, het zouden omarmen.
Gelukkig bleek dat al snel genoeg en hoe! Honderdduizenden kinderen door heel Nederland werden verliefd op Woezel, Pip, Buurpoes, Molletje, Charlie, Tante Perenboom en de Wijze Varen. Het was een vroeg teken dat Guusje iets magisch en zeldzaams voor elkaar had gekregen, namelijk dat ze iets gecreëerd had dat de harten van duizenden (kleine) mensen raakte.
Rond die tijd waren Dinand en ik net samen. Ik was natuurlijk op de hoogte van zijn werk aan het project, maar zelf was ik er niet direct bij betrokken. Tot eind 2012, toen hij me vroeg om in zijn bedrijf Dromenjager te stappen en er een familiebedrijf van te maken - met Guusje aan het hoofd en wij werkend aan haar missie. Vanaf het begin waren we ambitieus en stortten we ons op het werk met een enorme ‘Pippi-mentaliteit’. We wisten niets van deze nieuwe wereld waarin we ons bevonden, maar we dachten dat we het wel aankonden. We leerden al snel dat ons gebrek aan ervaring eigenlijk een enorm voordeel was. We hoefden niet ‘out of the box’ te denken, omdat we eigenlijk nooit ‘in the box’ zaten!
|
 |
Woezel & Pip was vanaf het begin populair. Toch duurde het even voordat wij geaccepteerd werden door de industrie en de critici. Er waren blijkbaar veel vooroordelen om te ontkrachten - niet alleen over de kwaliteit van Guusjes werk - een soapster als kinderboekenschrijfster? Maar ook over 'een rockster' en zijn nieuwe vrouw. Wat wisten zij over het creëren van een merk en het runnen van een bedrijf? Nou, best veel, zo bleek. 😉
Het was af en toe een uitdaging om dag in dag uit zo nauw samen te werken en het duurde even voordat we een manier vonden om het te laten werken. Aparte ruimtes op kantoor hielpen, net als de belofte om thuis over andere dingen te praten dan over werk. Samen werken aan zoiets persoonlijks was heel intens maar we hadden (en hebben) blind vertrouwen in elkaar. Dat was niet alleen ontzettend krachtig maar ook heel effectief in het runnen van een bedrijf en het bouwen van een merk.
Guusje had een schat aan ideeën voor verhalen achtergelaten en Dinand heeft samen met Louise Geesink en illustrator Wil Raymakers haar storylines verwerkt tot verhalen, animaties, liedjes, theatervoorstellingen en later zelfs een bioscoopfilm (fun fact: het is nog steeds de best bezochte Nederlandse kinderanimatiefilm ooit).
Er was zoveel moois, maar het zal je denk ik niet verbazen als ik zeg dat het niet altijd leuk was. Ik bedoel, wat is dat wel? Een bedrijf runnen is sowieso een uitdaging en ik moet wel toegeven dat het gewicht van het project door de jaren heen soms zwaar op mijn schouders woog. Niet alleen vanwege de verantwoordelijkheid richting onze medewerkers, maar omdat het de nalatenschap van Guusje in mijn/onze handen was. Ik was me er echt van bewust dat het háár droom was en voelde een enorme drang om het waar te maken voor haar, maar ook voor onze zoon Dean. Ik had niet alleen haar grootste schat in mijn dagelijkse zorg, ik had inmiddels ook haar ‘creatieve baby’. It was a lot of pressure. De enige manier om het te laten werken was om de droom
van Guusje ook de mijne te maken en dat heb ik heel lang kunnen doen.
|
 |
Maar te midden van alle stress van het runnen van een bedrijf, en het dragen van haar nalatenschap, werden we voortdurend gestimuleerd door de reacties van kinderen en gezinnen, waar we ze ook tegenkwamen. Nog steeds als ik een kindje zie met een van onze knuffels, dan wordt mijn hart op de meest wonderbaarlijke manier verwarmd. Het is niets minder dan een gevoel van liefde en dankbaarheid. En ik denk dat het nooit zal veranderen.
De jaren die ik met het Dromenjager-team heb gewerkt waren leuk, spannend, stressvol en bovenal leerzaam. Ik heb veel over mezelf geleerd. Vooral waar ik goed in ben (verbinden, oog voor detail, passie en emotie voor het merk) en waar ik niet goed in ben (vooruitdenken, delegeren, hard zijn). Ik heb ook veel geleerd over hoe het bedrijfsleven werkt en hoe moeilijk het is voor een klein merk om zich staande te houden in een wereld die gedomineerd wordt door internationale megamerken met bijpassende budgetten. Mijn hart is ook een paar keer gebroken door de hardheid van de industrie - waar winst vaak boven waarden, kwaliteit en integriteit gaat. Was ons bedrijf perfect? Nee, natuurlijk niet. Maar we hebben consequent geprobeerd om een positief verschil te
maken. Met onze samenwerkingen, producten en onze eigen stichting. Ik was blijkbaar vaak te druk en te gedreven om het echt te voelen, maar nu, nu het merk niet meer van ons is, zie ik hoeveel er voor mij, voor ons en voor Guusje is om trots op te zijn.
Misschien vraag je je nu af: waarom was dit het juiste moment om los te laten?
Toen we in 2021 naar Ibiza verhuisden hoopten we, dat we het bedrijf op afstand zouden kunnen runnen zoals tijdens corona. Een tijdje ging dat goed. Maar na verloop van tijd realiseerden we ons dat we nu net iets te ver weg waren - fysiek en misschien ook een beetje emotioneel. Het leven op Ibiza leek voor ons een nieuwe horizon te creëren en we verlangden er allebei naar om dingen uit het verleden los te laten en ruimte te maken voor het nieuwe. Ik voelde vooral dat het eindelijk tijd was om me aan mijn eigen dromen te wijden. En ondanks onze diepe, diepe liefde voor Woezel & Pip, realiseerden Dinand en ik ons ook dat ze een nieuw ‘baasje’ nodig hadden en verdienden die dichter bij huis was. En nog belangrijker: iemand die een nieuwe energie,
focus en potentieel in het merk kon brengen. We hebben echt geluk gehad dat we die persoon hebben gevonden. Zal er ooit iemand van Woezel & Pip houden zoals wij? Ik denk het niet. Maar als de kinderen van Nederland er zo verliefd op kunnen worden, dan is het misschien toch niet onmogelijk.
|
 |
Deze week afscheid nemen van ons bedrijf en ons merk na zoveel hard werk, liefde en energie was emotioneel en bitterzoet. Het was een heel moeilijke beslissing. Woezel & Pip zitten zo diep in ons hart, dat het veel denkwerk en tranen heeft gekost om zover te komen. Aan de ene kant zijn we enthousiast over wat de toekomst zal brengen voor alle kleine fans die er zijn. Want er komen zulke mooie dingen aan! En aan de andere kant zijn we natuurlijk heel verdrietig om iets los te laten waar we zo hard aan hebben gewerkt en waar we zo van houden.
De waarheid is, we hebben alles gegeven wat we hebben en het is nu tijd om die hondjes zonder ons verder te laten rennen. Onze grootste wens is dat Woezel & Pip voor altijd in de harten van de generaties na ons blijven. Ik wil later graag Woezel & Pip-verhalen voorlezen aan mijn kleinkinderen. Of nog beter: om ze mee te nemen naar een theatervoorstelling. Op deze manier weten we zeker dat Woezel & Pip de mooiste mensen op deze planeet - kinderen - zullen blijven verblijden. 😊
Dank aan iedereen die ons door de jaren heen heeft gesteund of met ons hebben gewerkt, we zijn jullie heel erg dankbaar.
Heel veel geluk Woezel & Pip! Bedankt voor alles. We houden van jullie! Voor altijd.
En jij ook bedankt lieve Guus, ik hoop dat je trots bent. We laten ze nu los, maar ze blijven natuurlijk voor altijd van jou.
|
 |
P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.
Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is op 19 november 2023! See you then!
|
|
|
|
|
|
 |
Een paar van mijn favoriete kijktips....
|
|
|
1. De Afhaalchinees (NPOplus)
In Nederland zijn meer dan veertigduizend kinderen geadopteerd. Tot blijdschap van ouders met een kinderwens, maar hoe is dat voor het kind? Tv-maker Kelly-Qian van Binsbergen opent in deze vierdelige documentaire serie het gesprek over de gevolgen van interlandelijke adoptie. Ze duikt voor het eerst in haar eigen adoptie en legt door middel van persoonlijke verhalen, interviews met andere geadopteerden, gezinnen en deskundigen de mythen en misvattingen van het Nederlandse adoptiesysteem bloot.
Ik ben nu twee afleveringen verder en het is indrukwekkend en impactvol.
|
 |
2. Past Lives (Nu in de bioscoop)
Ik heb het nog niet gezien, maar afgaande op de recensies die ik online heb gezien, is het zeker de moeite waard om een bioscoop bij jou in de buurt te vinden om het te bekijken. Laat je me weten wat je ervan vond als je het al hebt gezien?
Bekijk de trailer hier.
|
 |
3. The Boy, the Mole, the Fox and the Horse (AppleTV+)
Waarschijnlijk heb je, net als ik, het boek gelezen en vond je het geweldig. Nu staat eindelijk de tekenfilmversie online.
Op een regenachtige middag keek ik er met Leia naar en het was zacht, ontroerend en inspirerend. We vonden het allebei geweldig!
|
 |
|
|
|
|
|
|
 |
In tijden van groot leed en een gevoel van separatie vind ik mezelf altijd terug in boeddhistische wijsheid.
|
 |
Dit gesprek tussen auteur en leraar Tara Brach en Stephen Fulder – senior boeddhistisch leraar, auteur en vredesactivist - is heel kalm en gegrond. Daarom is het een van de meest welkome en hoopvolle dingen die ik de afgelopen weken heb gehoord. Stephen woont in Israël en deelt zijn ervaringen van de afgelopen weken en over zijn werk in het samenbrengen van Israëlische en Palestijnse mensen in de afgelopen decennia. Luister hier.
|
|
|
|
|
|
 |
Mijn laatste letter van het jaar wordt op 31 december verstuurd. Om het einde van 2023 en de eerste verjaardag van dit project te vieren, leek het me voor een keer leuk om een 'lezerseditie' te maken vol met jullie inspiratietips ipv die van mij!
|
 |
|
|
|
Wat was jouw favoriete boek van 2023? Of je favoriete tv-serie of favoriete product? Het kan van alles zijn waarvan je denkt dat het te goed is om voor jezelf te houden. Sharing is caring! Als ik jouw tip in deze
speciale brief gebruik, krijg je van mij een klein nieuwjaarscadeautje.
Stuur je favorieten ajb naar: lucy@lucywoesthoff.com
|
|
|
|
|
|
|
|
Als je besluit het te maken, laat me weten of je het lekker vond?
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.
|
|
|
|
|
|
|
