Foto credits: Linda Wit / JAN Magazine

Lieve ,

Welcome! Wat fijn om terug te zijn!

Hoe is het met je? Hoe was je zomer? Wat heb je gedaan? Wie heb je gezien? Zoveel vragen! Want ondanks mijn zomerstop heb ik toch veel aan jullie gedacht. Je was uit het oog, maar niet uit het hart.

Na weken van regelmatig schrijven miste ik ons vaste ritme en stond ik soms te popelen om dingen met jullie te delen. Gelukkig heb ik elk stukje inspiratie die ik tegenkwam verzameld en bewaard, allemaal met jullie in mijn achterhoofd. Vandaag deel ik een aantal van deze pareltjes hieronder en de komende weken zal ik nog meer tips in mijn letters stoppen.

Terwijl je dit leest ben ik op weg naar Amsterdam, waar ik met Dinand heb afgesproken. Morgen is namelijk de première van een documentaireserie over zijn jaren met KANE. Het is een intens en leerzaam proces geweest, dat voor ons allebei confronterend was – meer hierover in mijn brief hieronder. Maar het resultaat is fantastisch. Ik ben altijd een beetje zenuwachtig voor al dat rode loper-gedoe, maar ik heb deze keer een speciale date die me er doorheen zal helpen, onze zoon Dean. Ik ben van plan om dit bijzondere moment met hem te koesteren, met zenuwen en al.

Ik hoop dat je geniet van Letter nr. 15 en als dit je allereerste brief is, welkom. Super leuk dat je er bent!

Love,

Lucy

Dear ,

Wat is het fijn om je weer te kunnen schrijven! Er is veel gebeurd de laatste weken en ik miste het om je een brief te sturen en mijn gedachten met je te delen.

Hoe gaat het met jou? Heb je een fijne zomer gehad?

Mijn zomer was goed en op sommige momenten uitdagend, dus eigenlijk niet anders dan het normale leven. 😉 De schoolvakanties zijn hier lang, 11 weken om precies te zijn, en omdat het eiland alleen maar heter wordt, besloten we de hitte en de drukte te ontvluchten en op reis te gaan. Over een periode van acht weken reden we door Spanje en Frankrijk omhoog voordat we uiteindelijk voor een maand in Nederland aankwamen. Daarna door naar Engeland, Schotland en weer terug naar Nederland, dit keer in ons geliefde Den Haag voordat we aan de lange rit terug naar het zuiden begonnen.

Reizen is een absolute luxe, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het de meest ontspannen vakantie was. Het zo lang on the road zijn maakte ons allemaal regelmatig onrustig en om heel eerlijk te zijn was het met twee pubers af en toe een uitdaging. Vooral toen we in een camper stapten met het plan om twee weken door Groot-Brittannië te toeren. We waren geen camper virgins en we wisten wat voor uitdagingen en hoogtepunten zo'n vakantie met zich meebrengt. Toch merkten we dat de camper deze keer een stuk kleiner aanvoelde, zeker nu Jimi al bijna 1.90 lang is. Hij paste maar net in het bed!

Om ons op weg te helpen hadden we ook bijna constant het prachtige, typisch Schotse weer. Die tikkende regen op de ramen is vast heel romantisch vanuit de binnenkant van een mooi kasteel, maar minder in een krappe camper. We probeerden stoïcijns te blijven en ondanks dat veel wél leuk was, vroegen we ons op een gegeven moment allemaal af waar we in godsnaam mee bezig waren. Zeker toen we op een bijzonder deprimerende en overstromende camping in regenlaarzen weer naar de doucheblokken sjokten…

Maar ondanks het weer en de boze klachten over slechte wifi in de hooglanden, voelde ik me energiek en sterk vanaf het moment dat mijn voeten Britse grond raakten. Dinand zei het meteen: “Kijk jongens, kijk hoe mama straalt!” Ik kan het niet echt uitleggen, behalve dat het als thuiskomen voelt. Nog steeds na al die jaren en zélfs op plekken waar ik nooit eerder ben geweest. Ik ben daar gewoon meer geaard. Er is een diep gevoel van connectie en gedeelde geschiedenis. En of het nu mijn bedoeling is of niet, ik kan het niet helpen dat ik de fluisteringen uit het verleden hoor en me verbonden voel met wat ze te zeggen hebben. Dit is wat ze bedoelen met ‘roots hebben’, dat voel ik.

Ons werk stopte natuurlijk niet terwijl we wegwaren. Een van de grote projecten waar Dinand en ik allebei bij betrokken waren, was de documentaire over KANE die vanaf morgen te zien is. Zo'n kans is een fantastisch voorrecht en hoewel ik er alleen zijdelings bij betrokken was, hadden we allebei niet verwacht dat het zo'n impact op ons zou hebben.

Dinand en Dennis (van Leeuwen) hadden vanaf het begin van hun muzikale avonturen, bijna 25 jaar geleden, altijd twee simpele camcorders bij zich. Achter het filmen zat niet per se een plan – behalve dat ze elk moment wilden vastleggen. Misschien gewoon om er zeker van te zijn dat de jongensdroom waarin ze zich bevonden echt gebeurde en ze dat konden bewijzen. 😉 Het resultaat was uren aan beeldmateriaal, waarvan het meeste in een doos ging om er vervolgens nooit meer uit te komen. Wat er op die tapes stond was dus een compleet mysterie voor iedereen. Tot nu… De tapes die jaren stof hadden gevangen in dozen op zolders in Den Haag en Amsterdam bleken een bron te zijn waaruit een briljant, authentiek visueel document zou ontstaan.

Je zult zien, als je het gaat kijken natuurlijk, dat de ups en downs van Dinands leven en later ook van die van mij veel aan bod komen. En ik denk niet dat de emoties die dat met zich meebracht heel onverwacht waren. Toch hadden we allebei momenten van verbazing. We ontdekten dat er naast de vele geweldige momenten ook meer dan genoeg confronterende herinneringen waren. Een ongemakkelijk besef dat we het verleden aan het opgraven waren: voor sommige gebeurtenissen was het misschien gemakkelijker geweest om ze begraven te houden…

Ik werd geconfronteerd met beelden van een veel, VEEL jongere versie van mezelf. Ik wist natuurlijk dat ik ouder was geworden, maar wat me echt verbaasde was dat ik mezelf niet herkende. En dan bedoel ik dat ik mij haar wezen letterlijk niet meer kon herinneren! Ik kon me totaal niet identificeren met de 25-jarige op het scherm. Ik wist diep van binnen dat ik er (onbewust) voor had gekozen om me van haar te distantiëren, wat iets zegt over hoe die periode voor mij was geweest. Naarmate de productie van de serie vorderde en ik meer beelden zag, realiseerde ik me dat ik jarenlang in een overlevingsmodus functioneerde, wat een enorm gevoel van disconnectie creëerde. Een gevoel dat ik nu nog steeds had. Het besef was verdrietig, maar ook verhelderend.

De dag van het interview voor de serie was ik niet voorbereid op wat ik zou voelen door over het verleden te praten. Je kan het ook een beetje in de beelden zien – er is een gespannen, vermoeide blik achter mijn ogen. Drie uur van praten vlogen voorbij en pas toen ik terug was in mijn hotelkamer, voelde ik de emotie in mijn lichaam opkomen. Een gevoel dat ik iets had losgelaten na een hele lange tijd vast te hebben gehouden. Wat ik dacht dat ik netjes opgeborgen had, bijna twintig jaar eerder, was nu nog net zo aanwezig en nog net zo onopgelost.

Met dit besef galmden wat lessen omhoog uit de oude beelden: je kan niet iedereen redden. Durf voor jezelf te kiezen. Ik voelde een sterke drang om die jonge, naïeve en verliefde Lucy op het scherm te herkennen en haar te bedanken voor alles wat ze toen heeft gedaan. Nu ik met wijzere ogen terugkijk, zie ik een heel jonge vrouw die ontzettend haar best deed om alles goed te doen voor iedereen om haar heen, maar die tegelijkertijd zichzelf vergat.

Jaren geleden deelde ik een quote op Instagram... 'Als je verleden belt, neem dan niet op, het heeft niets te zeggen'. Ik geloofde het echt. Ik herinner me dat iemand me een DM stuurde en mij met passie probeerde te laten inzien dat dit niet het geval was. Toen kwam ze er niet doorheen. Nu weet ik dat ze gelijk had. Dit proces van innerlijk werk - jezelf helemaal leren kennen in het verleden en in het nu, is ongemakkelijk en op sommige momenten onthutsend. Maar zo hard nodig en boven alles zo prachtig. Dankzij deze mooie, krachtige documentaire hebben Dinand en ik allebei de kans gekregen om de telefoon uit het verleden op te nemen en te luisteren naar wat het te zeggen had. Wij zijn dankbaar, want op deze manier helen oude wonden.

Ik ben zo benieuwd wat je ervan vindt. Laat je het mij ajb weten? En als je er om wat voor reden dan ook niet naar kijkt, geen probleem natuurlijk. Ik zal je sowieso een kleine spoiler geven... ze leefden nog lang en gelukkig. 😉

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is op 8 oktober 2023! See you then! 

Ik heb heel veel boeken gelezen tijdens de vakantie. Hier zijn een paar van mijn favorieten voor jullie, plus een tijdschriftaanbeveling met iemand die je misschien herkent op de cover. 😉

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me een beetje ongemakkelijk voel om een blad aan te bevelen met mezelf op de cover, maar ik zou het niet doen als ik niet dacht dat jullie van het tijdschrift en het stukje met mij zouden genieten! De fotoshoot op Ibiza met een fantastisch team was een super ervaring. En het allerleukste is de speciale Letter from Lucy in fysieke vorm die erbij zit. Je kunt hem eruit scheuren en ergens ophangen wanneer je hem nodig hebt. Ik heb geprobeerd wat woorden van troost en inspiratie te bieden voor iedereen die door een periode van verandering en transformatie gaat. Ik hoop dat je het leuk vindt. JAN ligt nog een paar weken in de winkels, dus... go, go, go! 🚀

1. Geef Nooit Op Een mooi, bemoedigend boek voor iedereen die een onbevreesd creatief leven wil leiden. 2. Why Women Grow Zo mooi. Lees dit maar eens zónder te willen beginnen met tuinieren. Onmogelijk!

3. Het Zoutpad  Een boek over de natuur, Engeland, de liefde en vooral over hoe oude wegen naar een nieuw begin kunnen leiden. Ik vond het prachtig! 4. The Legacy of Luna Een inspirerend, prachtig geschreven boek over de missie van één vrouw om een duizend jaar oude boom te redden. 

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier affiliate links gedeeld voor deze boeken. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. 
Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten. x

Het lijkt erop dat ik me de laatste tijd aangetrokken voel tot documentaires...😉

1. KANE - A Story Recorded Dit is niet zomaar een gewone documentaire - dit is misschien wel de beste muziekdocumentaire die ik ooit heb gezien. En ja, ik zit erin. Ha, ha! Maar nu even serieus - het is briljant, eerlijk en het zou je wel eens kunnen verrassen. Vanaf morgen (25 september) om 19.00 te zien op Videoland. 🍿

2. Shaun White Docu (HBO Max) Ik geef niets om snowboarden, maar deze documentaire is fantastisch om naar te kijken - we keken hem met de kinderen. Een verhaal over uithoudingsvermogen, extreem talent en passie. 100% inspiratie! 3. The Deepest Breath (Netflix) Het voelde alsof ik de hele tijd mijn adem inhield tijdens het kijken, zo spannend was het. Krachtig en ontroerend.

4. How to Live to 100, Wherever You Are in the World (Netflix) Een prachtige serie boordevol informatie over de geheimen achter extreem lang leven - sommige resultaten zijn echt verrassend en hartverwarmend. 

De vijf 'blue zones' zijn: de prefectuur Okinawa in Japan, de provincie Nuoro op Sardinië in Italië, het Nicoya-schiereiland in Costa Rica, Icaria in Griekenland en Loma Linda in Californië in de Verenigde Staten.

Sinéad O'Connor

Deze geweldige vrouw overleed in de zomer en het raakte me. Aan de ene kant wist ik dat ze verlost was van de pijn die ze met zich meedroeg, maar ik wist ook dat haar prachtige licht zo gemist zou worden. Mensen maakten haar leven tot een hel toen ze nog leefde. Het is zo triest dat we ons dat nu pas lijken te realiseren, nu ze er niet meer is.

Ik kan haar autobiografie 'Rememberings' niet genoeg aanbevelen, het is prachtig - vooral de luisterboekversie die ze zelf vertelt.

En de documentaire 'Nothing Compares' (te zien op NPO Plus) over haar en haar carrière - die is gewoon zo mooi.

Hier een paar van mijn favoriete nieuwe ontdekkingen...

1. Hoed Amsterdam  Ik droeg een van hun hoeden tijdens de fotoshoot voor JAN en werd verliefd. Mooi én betaalbaar. 2. Ramandnat Suncatcher Ik heb er een in mijn keuken hangen – prachtig is het. 3. Moppet Zou dit de mooiste winkel zijn voor een uniek handgemaakt of vintage (kraam)cadeau? p.s. hun ABC-wandkleden zijn ook verkrijgbaar in het Arabisch, Spaans en Frans.

Twee podcasts met twee van mijn favoriete mensen: Zadie en Miriam.

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder deel ik de laatste 3 met je:

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.