Foto: Linda Wit 

Hey you,

Ik ben deze week in Amsterdam voor werkafspraken en ik weet dat het geen populaire mening is, maar ik hou van dit koude weer. Het centrum van de stad is prachtig als het knispert en laten we eerlijk zijn - warme chocomel is altijd gezellig, maar mijn liefde voor dit weer is oppervlakkiger. Simpel gezegd: de lage temperaturen geven me de kans om me helemaal uit te leven in mijn favoriete soort kleding. Spijkerbroeken, truien, anything corduroy, blazers, sjaals, broekpakken, hoeden, laagjes, baretten (!), laarzen en jassen.

Ik ben me bewust van de ironie van mijn voorliefde voor 'sweater weather' als ik op een plek als Ibiza woon. Om eerlijk te zijn is dit niet de enige tegenstrijdige factor waar ik mee te maken heb. Ik ben bijvoorbeeld ook geen geboren strandliefhebber, maar dat terzijde. Als het gaat om kleding, voel ik me gewoon meer mezelf in winterkleren dan in zomerkleren. Hoe zit dat bij jou? Team Winter of Team Summer?

Ik ben niet preuts, maar ik heb een beetje moeite met de naaktheid van sommige zomerkleren. Ik heb me er nooit prettig in gevoeld. Misschien is het onzekerheid of misschien is het omdat ik snel leerde als student in Londen dat ik minder commentaar kreeg van sissende mannen op straat als ik net iets meer bedekt was. Hetzelfde geldt voor mijn natuurlijke aantrekkingskracht tot spijkerbroeken in plaats van jurken. Yes, ik voel me meer rock n roll in jeans, maar misschien is het ook een vorm van zelfbescherming. Ik heb het idee dat ik net iets veiliger ben in de wetenschap dat ik een krachtige karate kick kan geven en dan snel weg kan rennen als het nodig is. You can take the girl out of the city, but you can't take the city out of the girl.

Maar misschien ben ik (weer) te diep aan het graven. Ik denk dat ik het gewoon makkelijker vind om me stijlvol te kleden in winterkleding, omdat ik niet zo van de mode ben. Ik ben niet geïnteresseerd in trends en ik besteed niet veel tijd aan winkelen. Ik heb vriendinnen die er fantastisch uitzien, altijd met nieuwe kledingstukken en tassen. Dan denk ik, waar haal je de tijd vandaan? Ik word regelmatig overweldigd door alle aanbiedingen en webshops en prachtig, perfect geklede influencers. In plaats van geïnspireerd te raken, krijg ik vaker kortsluiting.

Tegelijkertijd hou ik van mooie dingen en word ik wel geïnspireerd door gevoel voor stijl - vooral als het authentiek is. Waar mode soms (in ieder geval voor mij) onbereikbaar en groots aanvoelt, voelt stijl als het tegenovergestelde. Iets dat ik kan samenstellen en ontwikkelen dicht bij wie ik ben.

Mijn stijl is net als veel in mijn leven ontwikkeld naarmate ik ouder word, hoewel de oorspronkelijke inspiratiebronnen dezelfde zijn. Ik houd nog steeds van de stijlrolmodellen uit mijn tienerjaren: Françoise Hardy, Anita Pallenberg, Audrey Hepburn, Bianca Jagger, Sandie Shaw, Jean Seberg en Marianne Faithfull om er een paar te noemen. Vreemde namen voor een 15-jarige in de jaren negentig zou je kunnen denken, maar in die tijd maakte ik meer ongebruikelijke keuzes. 

Van mijn vijftiende tot begin twintig kleedde ik me alsof ik in de jaren zestig was. Ik bedoel niet voor een themafeest of in het weekend, maar altijd. Ik was een meesterschattenjager in tweedehandswinkels en dat betekende dat ik uitgedost was in volle authentieke looks - minirokjes, getailleerde capribroeken, lakleren mary janes, trapezejassen met grote ronde kragen, coltruien, kniehoge laarzen en natuurlijk dikke witte panty's. En dat alles afgewerkt met een gitzwarte bob met pony en veel eyeliner – zie fotobewijs hieronder.

Ondanks dat al mijn leeftijdsgenoten geobsedeerd waren door housemuziek of grunge, was ik verliefd (en nog steeds) op The Beatles en Motown en was ik ervan overtuigd dat ik in de verkeerde eeuw geboren was. Ik liet me geen seconde afschrikken door het commentaar en de blikken die ik onvermijdelijk kreeg in de buurt. “Hé kijk, daar is f*cking John Lennon!!!” - (stel je een dik Liverpudlian accent voor).

Terugkijkend was het misschien extreem, zoals tienermodefases vaak zijn, maar ik ben trots op mijn originaliteit en onverschrokkenheid van toen. Ik zei iets met mijn look en ik was niet bang om tegen de stroom in te gaan. Ik koos ervoor om helemaal voor mezelf te kiezen.

Mijn onbevreesdheid en authenticiteit op stijlgebied hielden helaas geen stand. In mijn twintiger en dertiger jaren was ik voornamelijk bezig met erbij horen. Werk, relaties en het idee van volwassenheid duwden me in de richting van meer blending in dan opvallen. En toen kwam het moederschap. Heel eerlijk, ik was vaak gewoon te moe of te druk om aan kleding te denken. Stijl ging naar de achtergrond, het praktische nam de overhand.

Nu ik in de veertig ben, begin ik weer meer die gedurfde tiener in mij te voelen. Welcome back baby! Een nieuw gevoel van bewustzijn met betrekking tot mijn keuzes. Misschien zijn het mijn hormonen, misschien zijn het de vruchten van ervaring en kennis, maar ik ervaar een subtiele fluistering van 'fuck it' terug in mijn hoofd als ik nadenk over wat ik wil dragen en wie ik wil zijn.

Ik kleed me niet (meer) aan met het doel om er aantrekkelijk uit te zien. Sommige van mijn meest manrepelling ensembles zijn mijn favorieten. Sorry Dinand. En ik vind het helemaal niet boeiend om me te kleden op een manier die expres status uitstraalt. Ik wil gewoon dragen wat ik mooi en interessant vind.

Ik ben ook bewuster geworden van de keuzes die ik maak en dat voelt belangrijk en goed. Ik probeer waar mogelijk voor de beste kwaliteit te gaan en ik vind het ontdekken van iets vintage/preloved niet alleen veel beter voor de planeet, maar ook zoveel leuker. Ik houd ook rekening met de dieren. Ik vind het hartverscheurend om te zien dat bijna alle designerhandtassen, hoe mooi ze ook zijn, gemaakt zijn van lams- of kalfshuid. Each to their own, maar ik vind dat heel moeilijk te rijmen voor mezelf. Daarom kies ik liever voor vintage of nepleer.  

Ibiza, toen we net verhuisden, stelde me op het gebied van stijl op de proef, dat moet ik toegeven. Het was zo bloedheet dat ik een paar van mijn geliefde laagjes moest uittrekken en ik leerde op de harde manier dat gebreide kleding een zweterige no-go was. Broeken waren ook plotseling minder aantrekkelijk en moesten verruild worden voor rokken. Ik vond mezelf, geïnspireerd door het idee van het eiland, af en toe wel in wat zweverige stukjes stof, maar ik ging er gewoon in mee. Ik ben nooit echt boho geweest. 

En ik denk dat dit het punt is dat ik probeer te maken, lieve vriend(in). Ik geloof niet dat het uitmaakt wat je draagt – chunky wintertruien, zwierige zomerjurken of voor mijn part een witte panty - zolang het maar authentiek is voor jou. Zoals zoveel dingen in dit leven, hoe minder we geremd worden door de meningen en verwachtingen van anderen, hoe rijker en gelukkiger onze ervaring zal zijn. Maak je geen zorgen, je zult me niet snel weer zien als sixties poppetje, maar ik geniet ervan om weer dichterbij mijzelf te komen in alle aspecten, ook qua kleding. Ik ben gewoon gelukkiger in een simpele spijkerbroek en een trui. Misschien moet ik eens nadenken over een nieuwe plek om te gaan wonen? 😉

P.S. Een van mijn favoriete webwinkels voor Vintage en 'Preloved' items voor mijzelf en de kinderen is Vestiaire Collective. Als je het nog niet kent, kijk er dan eens. Je vindt er unieke stukken en ook mooie koopjes. Onlangs kocht ik een North Face ski-jas in perfecte staat voor een van de jongens voor maar 49 euro. Goed toch? Ik zeg, get searching!

Fashion Neurosis with Bella Freud

Ik heb de afgelopen dagen bijna elke aflevering van deze podcast van Bella Freud gebinged. De combinatie van Bella's prachtige stem, interessante vragen en fantastische reeks gasten (Kate Moss, Zadie Smith, Eric Cantona, Courteney Cox om een paar te noemen) heeft ervoor gezorgd dat ik verslaafd ben. Ik vond de knipoog naar Bella's overgrootvader Sigmund, waarbij alle interviewgasten werden gevraagd om op de bank te gaan liggen en over hun mode-neuroses te praten, super leuk. Met het thema van mijn letter van vandaag in gedachten, heeft deze podcast me geïnspireerd om nog dieper in mijn eigen gevoel voor stijl en identiteit te duiken en het met meer passie te omarmen.

Things I have watched and loved...

1. The Remarkable Life of Ibelin (Netflix)

Dit is een van de meest ontroerende docu's die ik in tijden heb gezien. Als Mats Steen (1989-2014) overlijdt aan de gevolgen van een progressieve spierziekte, moeten zijn ouders niet alleen rouwen om het verlies van hun zoon, maar ook om het feit dat hij een extreem eenzaam en geïsoleerd leven leidde. Maar als ze het wachtwoord van zijn computer vinden, beginnen ze berichten te ontvangen van Mats’ online vrienden van over de hele wereld. Het blijkt dat Mats al een lange tijd een levendig digitaal leven leidde dat een grote invloed had gehad op een internationale gemeenschap van medegamers. De film neemt ons mee op een reis door het avontuurlijke online leven van Mats en laat ons kennismaken met Ibelin, zijn charismatische World of Warcraft-personage. Prachtig. Een must see. 

2. Breath of Fire (HBO Max)

Deze vierdelige serie onderzoekt de opkomst, val en plotselinge dood van Guru Jagat (geboren als Katie Griggs in 1979), een geliefde en controversiële Kundalini yogaleraar en ‘spirituele guru’. Ik ben benieuwd.

From Here to the Great Unknown  - Lisa Marie Presley & Riley Keough

Lisa Marie Presley werkte al jaren aan haar memoires, maar ze kreeg het alleen niet voor elkaar. In een laatste poging vroeg Lisa haar dochter om haar te helpen het boek af te maken en Riley zei ja, zonder te verwachten dat haar moeder kort daarna plotseling zou overlijden. 

Nu heeft ze haar moeders project gerealiseerd, door fragmenten uit haar moeders dagboek te combineren met uren aan interviewtapes en natuurlijk haar eigen herinneringen. Het resultaat is prachtig en ontroerend. Van intieme feiten over het leven op Graceland met haar vader Elvis tot herinneringen aan haar huwelijk met Michael Jackson, dit boek staat vol met ongelooflijke verhalen en inzichten. 

Het boek is opgebouwd rond de stem van Lisa en de stem van Riley, wat in het begin ongebruikelijk aanvoelde, maar wat al snel de vorm van een natuurlijk, vloeiend gesprek aanneemt. Als je kiest voor de Engelstalige luisterboekversie, word je getrakteerd op vertellingen van Riley en Julia Roberts als de stem van Lisa Marie, naast originele opnames van Lisa Marie zelf. Kippenvel. 

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier een affiliate link gedeeld. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten.

A couple of lovely ideas for the coming time..

1. I Love You - Pamela Anderson

Ik hou van Pamela. Ik ben zo blij voor haar dat ze het geluk gevonden lijkt te hebben en dat ze eindelijk een renaissance beleeft als vrouw, acteur en allround creator. 

Dit boek is een collectie van haar favoriete recepten (allemaal plantaardig trouwens) en het is prachtig vormgegeven. Ze heeft er van alles in staan, van heerlijke groentetaarten en koekjes tot brood en zelfs haar eigen bruidstaart. Ik ga dit boek zeker gebruiken in en rond Kerstmis. Om heerlijke gerechten te maken, maar ook om als cadeau te geven. 

2. Adventkaars

Rituelen zijn een van mijn favoriete onderdelen van Kerstmis. Vanaf 1 december beginnen de kinderen de dagen af te tellen met hun adventskalenders, traditioneel altijd uit Engeland met Cadbury's Dairy Milk chocolaatjes. Dit jaar zal ik ook meedoen door elke dag een mooie adventskaars te branden. Let there be light. 

De volgende keer dat ik jullie schrijf, zitten we al in december en is mijn kerstboom versierd. Ik kan niet wachten! Hier is wat kerstinspiratie voor de komende maand. 

'May your days be merry and bright.'

 Volg me hier op Pinterest voor nog meer inspiratie

Ben je net nieuw of heb je de laatste letter gemist? Et voilà! 

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.