Lieve ,

It’s been a while, hoe gaat het met je? Ik hoop dat je een fijne zomer hebt gehad?

Met mij gaat het goed. Er gebeurt hier zoals gewoonlijk weer van alles... of never a dull moment zoals we graag zeggen. Is dat overal hetzelfde of alleen in ons gekke, intense huishouden? Zeg me alsjeblieft dat ik niet de enige ben. 😅

In mijn Letter vandaag (nummer 35 alweer) schrijf ik je vanuit een prachtige plek in onze moestuin. Als je het nog niet eerder hebt gezien, kun je een voorproefje vinden in de video hieronder. 

We hebben hier de afgelopen weken veel tijd doorgebracht, wat op zich al een waardevolle zomerervaring is, maar het blijkt ook dat je veel over het leven en jezelf kunt leren van tuinieren. Mijn lessen deel ik hieronder met je. 

Daarnaast verzamelde ik ook weer inspiratie & tips. Ik deel de documentaires die ik in de vakantie heb bekeken over een groep unieke, waanzinnige vrouwen. Twee prachtige boeken. Twee boeiende podcasts. Een paar juweeltjes van mijn laatste reis naar Amsterdam. En twee heerlijke recepten - een familiefavoriet en een die ik heb geleend van een van mijn favoriete insta-accounts. Beide zijn super lekker, voedzaam en makkelijk te maken. 

Oké, pak je kopje thee, get comfy en scroll naar beneden.

Ik hoop dat je het mooi vindt! 

Love,

Lucy

p.s. Dank aan iedereen die me voor de zomer feedback heeft gestuurd op mijn Letters tot nu toe. Jullie ideeën en ervaringen waren zo mooi en waardevol om te lezen en vulden mijn hart met geluk. Ik moet toegeven dat ik soms een beetje twijfel of ik wel contact met jullie maak op de manier die ik wil, maar jullie feedback was onmiskenbaar en bevestigde echt wat ik probeer te doen, dus heel erg bedankt. 

p.p.s. Dank ook aan fotograaf Anne Timmer voor de prachtige foto in de header. 💭

Lieve jij,

Joejoe! Ik ben er weer! Oh wat voelt het goed om je weer te schrijven! Hoe was je zomer? Hoe gaat het met je?

Mijn zomer was goed... intens, maar goed. Veel tijd met mijn gezin, een paar reizen naar mijn favoriete plek Engeland, en veel dagdromen over waar ik naartoe wil en het werk dat ik wil maken. Op een vreemde manier voelt september altijd een beetje als het begin van een nieuw jaar en voelen mijn zomerdagdromen als mogelijke voornemens.

Er was immers genoeg tijd om na te denken. Zoals jullie weten grap ik hier weleens over de lengte van de schoolvakanties, en 11 weken is een heel lange tijd, maar toch vloog de tijd deze keer voorbij en voor ik het wist zaten we weer in de normale routine van school.

Ik heb de vroege, overvolle ochtenden waarin ik me haast om iedereen op tijd de deur uit te krijgen echt niet gemist en na drie weken probeer ik er nog steeds aan te wennen, maar de rest van de bijwerkingen die school met zich meebrengt, verwelkom ik weer in mijn dag als een oude, geliefde vriend. Structuur, duidelijkheid, een paar uur per dag zonder “Mamaaaaaaa!” en daardoor eindelijk weer ruimte om te schrijven!

As we speak, schrijf ik jullie rechtstreeks vanuit mijn nieuwe favoriete plek - onze moestuin. Tussen de groentebakken die we hebben neergezet en de jonge boompjes die we hebben geplant, hebben we ook een ronde tafel en stoelen geplaatst. Met fantasieën over diners in de buitenlucht, kopjes koffie op zondagochtend en het schrijven van letters, allemaal in gedachten.

Hier in de schaduw van een pergola, gemaakt door onze nieuwe vriend Gonzalo, is het een droomplek om te schrijven. Het bos in mijn rug en de zee voor me. Ik kon hier niet eerder werken vanwege de warmte, maar nu de meest intense zomerhitte het eiland lijkt te hebben verlaten is het mijn place to be. De geluiden van de krekels zijn hier altijd aanwezig en op de heetste momenten bereikt het koor vaak een oorverdovend niveau. Maar nu lijken zelfs zij gekalmeerd te zijn door de koelere bries die de berg afstroomt. En als ik lang genoeg stop met typen en mijn best doe om te luisteren, weet ik zeker dat ik het eiland en al zijn bewoners kan horen uitademen in een zucht van collectieve opluchting. Laat de herfst maar komen!

Sommigen van jullie zullen onze tuin en avonturen met onze eerste echte oogst Walter the Watermelon (of Waltermeloen 😉) al hebben gezien op Instagram. Ik was nooit van plan om hem een naam te geven, maar ik vond, eigenlijk vonden we allemaal, het proces om hem te zien groeien zo magisch en zo ontroerend en geweldig dat we een beetje gehecht aan hem raakten. Tijdens een sessie waarin ik woorden van geloof en aanmoediging in zijn eerst harige en later gladde groene huid fluisterde, kwam plotseling de naam Walter in me op. And it stuck.

Hij groeide verrassend snel omdat hij, in tegenstelling tot mij, gemaakt was om de verzengende hitte van augustus te weerstaan en er goed in te gedijen. Toen de rest van ons het rustiger aan deed en zich overgaf aan de luie polsslag van de zomer, absorbeerde Walter alles wat hij nodig had en bloeide en groeide. Na meerdere google-zoekopdrachten om het antwoord te vinden op het mysterie hoe je kunt zien of een watermeloen rijp is of niet (het antwoord: een hol geluid als je erop tikt, een geel/witte vlek aan de onderkant en een gedroogd krullend steeltje aan de bovenkant), besloten we hem te plukken en open te snijden. Het was een spannend moment, en tot onze vreugde was hij niet alleen rijp, maar ook heerlijk. Met dank en waardering gebruikten we hem in onze favoriete salade (watermeloen, rode ui, feta, basilicum, olijfolie en een beetje zwarte peper) en daarna heb ik voorzichtig wat van zijn zaden verzameld en gedroogd met een plan om hem volgend jaar opnieuw te planten voor hopelijk wat nieuwe Waltermelon baby's. 

Walter heeft ons veel geleerd over geduld en zorg en de magie van de natuur en het maakte ons nog enthousiaster over de moestuin. Naast de rust en het meditatieve gevoel die het werken daar met zich meebrengt, ontdek ik dat tuinieren ook een prachtige leermeester is voor het leven in het algemeen. Een soort bladerige therapeut/life coach, zonder de wachttijden of dure rekeningen. 😉

De tuin heeft Dinand en mij nederig teruggebracht tot complete beginners en dat vinden we geweldig. In het begin hebben we wat hulp gehad van onze Italiaanse eilandvriendin Sylvia. Ze leerde alles over tuinieren van haar vader en oma en deelde deze kostbare kennis met ons met typisch Italiaanse passie. Ze hielp ons de juiste basis te creëren waarna ze ons alleen liet om de geheimen van de tuin te ontdekken met z’n tweetjes. Ze wist natuurlijk dat dit het leukste gedeelte was.

Learning on the job is dus onze methode en dit betekent dat ondanks al onze inspanningen en goede intenties niet alles goed gaat. Om te beginnen hebben we, achteraf gezien, alles veel te laat geplant. In plaats van onze planten en seedlings de kans te geven zich te vestigen, wortel te schieten en kracht op te bouwen voordat de machtige Spaanse zon op hen werd losgelaten, stonden ze amper in de grond voordat de hitte begon. Lesson learned: Timing is key, want anders ben je op de juiste plaats, maar wel op het verkeerde moment, zonder stevige basis.

Daarnaast leerden we ook al snel dat veel van de planten een iets andere verzorging nodig hadden. Sommige planten hebben elke dag een beetje water nodig, anderen één keer per week een flinke soak. Sommigen zijn beter in de volle zon (Walter), anderen willen wat uren in de schaduw. Net als een mens heeft elk plantje zijn eigen gebruiksaanwijzing die we moesten ontdekken, soms the hard way. Onze mooie perzik- en pruimbomen hebben het bijvoorbeeld niet gered. Lesson learned: Er is geen one size fits all. De tijd nemen om te begrijpen wat je plant, kind, partner of hond echt nodig heeft om te gedijen, is een investering aan het begin die later alleen maar tot een sterke oogst zal leiden. Sidenote: tijdens dit proces, bij het bespreken van wat elke plant nodig had, kwamen we tot de conclusie dat Dinand een prachtige, sterke cactus is en ik een wat delicatere Engelse roos, weliswaar met doorns. 😉

Zelfs de zus van Walter, één van onze succesverhalen, was niet in staat om ook maar één meloen tot volledige grootte te laten groeien. In plaats daarvan had ze monsterlijke proporties aangenomen, was uit ‘haar bak’ geklommen en reikte ze door de tuin en verstikte alles in haar weg. Het zag er indrukwekkend uit, maar zonder een enkele meloen. Het blijkt dat size really isn’t everything. Ze was zo groot geworden en daardoor zo overbelast dat ze niet eens genoeg energie had om een vrucht te dragen, ondanks dat dit haar enige doel was. Ik beschouwde dit als een persoonlijke reminder voor mezelf. 

Met de wijze woorden ‘snoeien doet groeien’ in ons hoofd, hebben we haar nu helemaal teruggebracht naar haar begin en deze misstap naast ons neergelegd, om haar de volgende keer een nieuwe kans te geven. Lesson learned: Soms kunnen plannen zo groot worden, dat ze toch te veel energie in beslag nemen en geen vruchten afwerpen. Toegeven dat het niet heeft gewerkt en opnieuw durven beginnen, met het oog op een nieuwe kans de volgende keer, is een krachtig iets. 

Gelukkig geeft de natuur ons ook cadeautjes die we als dolblije kinderen in ontvangst nemen. Tot nu toe is mijn innerlijke kruidenvrouwtje over the moon met een doos vol groeiende kruiden. En we zijn ook beloond met spinazie, rucola, slasoorten waarvan ik niet wist dat ze bestonden (grazie mille Sylvia!), tomaten, courgettes, paprika's, snijbiet, aardbeien én vijgen - hoewel de vogels daarvan de besten hebben gehad. 

We hebben ook succes gehad met het planten van bloemetjes en vetplantjes rond de basis van onze fruitbomen om zoveel mogelijk vocht naar de wortels te trekken en te houden. Dankzij deze tip, die Dinand op Instagram voorbij zag komen, hebben de meesten de zomerhitte doorstaan. Plus dit stukje praktisch advies heeft tot een prachtig neveneffect geleid: eilandjes van kleur en leven rondom elke boomstam. Lesson learned: We kunnen dingen alleen doen, maar samen is vaak beter en leuker.

Dat niet alles heeft gewerkt of zal werken is niet iets wat ons stoort. Integendeel. Ook al wisten we het al eerder, de moestuin en haar verrassingen en geheimen herinneren ons eraan dat falen deel uitmaakt van het hele proces - zowel in de tuin als in het leven. In het echte leven ben ik vaak bang dat dingen niet zullen lukken, maar hier in de tuin vind ik nieuwe moed. 🙏 De kunst is om dit feit te accepteren en gewoon door te gaan. En als we in staat zijn om dit te doen en toch de energie vinden om opnieuw te geloven en te planten, dan kunnen we beloond worden met kennis, wijsheid en misschien zelfs een watermeloen. 😉

P.S. Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. x

2024 was het jaar van een heleboel documentaires over een aantal van de succesvolste, charismatische en beroemdste vrouwen op de planeet. 

Hier zijn mijn vijf favorieten – allemaal fascinerend en inspirerend. 

1. Diane von Furstenberg: Woman in Charge (Disney+)

2. Catching Fire: The Story of Anita Pallenberg (Youtube)
3. Elizabeth Taylor: The Lost Tapes (HBO Max) 
4. I Am: Celine Dion (Prime)

5. FAYE (HBO Max)

'Women forget how much we can inspire one another. No one understands us like us.'

1. De Verwondering Podcast - Stine Jensen: Ik ben sowieso fan van de interviewserie De Verwondering en deze aflevering viel me vooral op toen ik las over een quote die de podcastgast Stine Jensen kreeg van haar vader als een stukje levenswijsheid toen ze 14 was:

 'Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is jezelf verliezen.' 
Het intrigeerde me.… en ik had het gevoel dat het een belangrijk gesprek voor me zou zijn om naar te luisteren. Ik werd niet teleurgesteld. Inspirerend!

2. How to Fail with Elizabeth Day - Kate Winslet: Net als je dacht dat het onmogelijk was om Kate Winslet nog leuker te vinden, verschijnt ze in een van mijn favoriete podcasts en onthult ze een beetje meer van de lieve, nuchtere mens die ze is. Kate is een van mijn fantasy dinner guests. Ik weet gewoon dat ze warm, grappig, super interessant (en geïnteresseerd) en een beetje ondeugend zou zijn. Exactly my cup of tea. Ik hoop dat je het mooi vindt! 

'When you can't remember what to do, what to say, or what the deeper teachings are, when all else escapes you, just remember. Always feed what needs feeding. Always make beauty.' - Martín Prechtel

1. Rooted - Sarah Langford: Dinand kocht dit boek in een impuls tijdens onze reis naar de Cotswolds deze zomer. Hij is niet zo'n trouwe lezer als ik, maar met dit boek kon hij niet stoppen. Hij bleef maar zeggen, ‘er is hier iets, er is hier iets Luce!’ Op een gegeven moment zocht hij de auteur op Instagram op en ontdekte dat ze mij volgde. Dus stuurden we haar een berichtje om te zeggen hoe leuk hij haar boek vond en slechts een paar weken later ontmoetten we Sarah toen ze toevallig hier op Ibiza was. Long live this side of Instagram! Ik ben nu haar boek aan het lezen en het is echt iets bijzonders. Ze is niet alleen een briljant schrijver, die het Engelse platteland en de natuur levendig en poëtisch beschrijft, maar de verhalen over haar eigen transformatie van een succesvolle advocaat in Londen naar het herontdekken van haar familiewortels in de landbouw, maar dan op een regeneratieve manier, zijn super inspirerend. Ik ben ook dankbaar voor het grotere begrip en de empathie die haar boek me heeft gegeven voor de huidige worstelingen waar veel boeren mee te maken hebben. 

2.Rescuing the Light – Quotes from the oral teachings of Martín Prechtel:
Confession: Ik heb dit boek puur op basis van de prachtige kaft besteld. Ik had tot dan toe nog nooit van Martín Prechtel gehoord. Ik ben er heel blij mee, want deze ontdekking is een cadeautje en dit boek een perfecte introductie tot wie hij is. Het is een selectie van een aantal van zijn lessen die hij mondeling doorgeeft op zijn spirituele school in New Mexico genaamd 'Bolad's Kitchen'. Een van mijn favoriete citaten staat hier boven.  
Het boek is een combinatie van poëtisch inzicht, (spiritueel) advies, humor en inheemse wijsheid. Ik vind het heerlijk om er willekeurig doorheen te bladeren en te kijken welke les ik zal krijgen.

P.S. In het belang van transparantie heb een affiliate links gedeeld. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten.

Terwijl Dinand deze zomer met Kane speelde, hadden we de kans om een paar nieuwe favorieten in Amsterdam te (her)ontdekken....

1. Toscanini - Ik weet het, ik weet het - dit is een klassieker. Ik was er jaren geleden maar één keer geweest en was dus vergeten hoe goed het was. We kozen het als de plek voor een familie lunch om Dean's 21e verjaardag te vieren en het eten en de bediening waren zo goed, dat ik het met jullie wil delen, als nieuwe tip of als reminder. Als je op zoek bent naar een mooie, heerlijke, maar geen up-tight plek voor een speciale lunch of diner - dan is dit het. 

2. Kashba - Een winkel vol prachtige treasures: boeddhistische beelden, Chinese meubels, sieraden en sjamanistische schatten om er maar een paar te noemen. Ik heb daar deze prachtige Dorje/Vajra gekocht. Hij is met de hand gesneden uit kristalkwarts en is een Tibetaans boeddhistisch ritueel object. Het symboliseert spirituele kracht en de eenheid van alle dingen. Vajra betekent in het Sanskriet 'bliksemschicht' en staat voor een 'diamantachtige onverwoestbaarheid om door onwetendheid en pijn heen te snijden en nieuwe paden te vormen'. Men gelooft dat het een zeer hoge energetische informatie en frequentie met zich meedraagt. En...het is ook gewoon een prachtig stuk kunst. Als je van dit soort dingen houdt, net als ik, dan zul je deze winkel geweldig vinden. 

3. Gertrude - Ik nam mijn beste vriendin hier mee naartoe voor lunch en het was zo lekker en fijn. 10 out of 10. Zorg ervoor dat je van tevoren reserveert... en ruimte overhoudt voor een toetje. 😉

Falafel met citroensaus - Ik weet dat je de kant-en-klare falafel in de supermarkt kunt kopen, maar als je een keukenmachine hebt zijn deze zelfgemaakte supermakkelijk om te maken en zo vers en lekker. Mijn kinderen vindt het heerlijk om verschillende combinaties van salade en groenten op de warme falafels in een opgewarmde pita te scheppen, met de heerlijke saus te bedekken en dan enorme happen te nemen. Vergeet alleen de servetten niet. 😉 Oh als bonus, als alles eenmaal op tafel staat, ziet het er ook nog eens zo gezellig uit. 

Zelfgemaakte granola - Ik ben altijd op zoek naar een goede granola, maar degene die je in de winkel kunt kopen zijn lang niet zo goed als dit recept van een mijn favoriete Insta-accounts - Lynn van de Vorst (volg haar voor makkelijke, heerlijke foodinspiratie). Ik besloot het te proberen en nu zijn we allemaal obsessed. Het is zo lekker en super makkelijk om te maken! Mijn enige probleem is nu om bij te houden hoe snel alles wordt opgegeten.

Je kunt Lynns recept hier vinden.

Let op: Lynns recept zegt dat je je oven moet verwarmen tot 170 graden. Ik deed dit de eerste keer en al mijn granola verbrandde en als ik naar de comments kijk, was ik niet de enige.😅 Ieders oven is anders, maar nu verwarm ik de mijne tot 150 en bak daarna 40 minuten (niet vergeten de granola mix halverwege omdraaien) en het werkt perfect. Houd het dus in de gaten en verlaag de temperatuur als het te snel te bruin wordt. Enjoy!

'We loved with a love that was more than love.' - Edgar Allan Poe

Ik ben dol op het verzamelen van prachtige beelden. Volg me hier op Pinterest om mijn nieuwe favorieten te zien. 

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist?  Hieronder vind je de laatste drie:

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.