Foto credit: Anne Timmer / Renske van der Ploeg voor Marie Claire.

Lieve ,

Hoe gaat het met je?
Er is nogal wat gebeurd sinds ik voor het laatst schreef. De uitbreiding van oorlog in het Midden-Oosten, de herdenking van 7 oktober, bizarre uitspraken van sommige Nederlandse politici (what’s new?!) en de rampzalige orkanen die de VS teisteren.

Wat kan ik zeggen? We leven in zeer turbulente tijden en onze kinderen zijn niet immuun voor de gevolgen van alles wat er gaande is. Je weet wat ze zeggen: little eyes are watching and little ears are listening. 

Mijn letter is deze week een beetje anders, want ik deel een bedtime gesprek dat ik een paar avonden geleden met mijn dochter Leia had over oorlog. Helaas kan ik je niet de perfecte antwoorden beloven over hoe je door deze moeilijke gesprekken moet navigeren. Maar ik leg wel uit waarom mijn kinderen veilig laten voelen mijn eerste prioriteit is, zelfs als dat betekent dat ik niet helemaal eerlijk ben. Mijn moeder pakte het ooit anders aan en dat is me bijgebleven. Ik ben benieuwd of je het met me eens bent? Zoals altijd ontvang ik graag jullie feedback.

Inspiratie & Tips zijn weer gevuld met een aantal van mijn recente favorieten, onder andere de track die ik momenteel op repeat heb staan, het boek waar ik niet op kan wachten om te lezen en ook een overzicht van de tips die ik heb verzameld tijdens een recente reis naar de Cotswolds. 

Pak je kopje thee, get comfy en scroll naar beneden. 

Ik hoop dat je het mooi vindt. 

Love,

Lucy

Hey you,

Als je kinderen hebt, dan zul je weten waar ik het over heb. Volgens mij is het een universele ervaring. Let me set the scene...Het is je gelukt om je kind in bed te krijgen. Je hebt alles gedaan wat je moest doen. Het is maar een kleine afstand tussen de rand van je kinds bed en de deur naar de gang, maar toch lukt het je zelden om ongehinderd de kamer uit te komen.

Meestal is het een geval van plotselinge en wanhopige dorst. Een verzoek om een glas water, ineens hun favoriete drankje. 😏 Soms is het een tochtje naar het toilet, dat ondanks eerdere ontkenningen, toch gedaan moet worden. En soms, zoals een paar nachten geleden, is het een vraag. Een serieuze. 

Ik kon het horen aan de toon van haar stem, aan de manier waarop ze 'mama' riep toen ik net bij de deur was en dus draaide ik me snel om en keerde terug naar mijn vertrouwde plek op de rand van haar matras. 

“Wat is er lieverd?” vraag ik, terwijl ik een haarlok uit haar bezorgde ogen strijk.
“Mama, kan oorlog ook hier komen?”
Ik ben even stil. Ik weet dat dit een van de belangrijke vragen is. De vragen die je precies goed moet beantwoorden. 

Plotseling word ik terug in de tijd geslingerd naar een soortgelijk moment dat ik met mijn eigen moeder had. Het is 1992, ik ben 12 jaar oud en ik ben overstuur door de gruwelijke verhalen van de Bosnische oorlog die onze kleine televisie in Engeland bereiken. Later die avond lig ik in bed en mijn moeder zit ook op de nu zo bekende plek, op de rand van mijn matras, mijn haar uit mijn gezicht te strijken. Ik stel haar een vraag. Een belangrijke. 
“Mam, denk je dat er meer goede dan slechte mensen op de wereld zijn?”
Waarop mijn moeder me aankijkt en zonder aarzeling antwoordt: “Nee, het spijt me, ik denk het niet.”

Haar antwoord heeft me nooit losgelaten. Ten eerste omdat ik niet geloof dat het waar is. Maar ook omdat ik er vaak aan heb teruggedacht en heb geprobeerd te begrijpen wat haar op dat moment tot dat antwoord bracht. Was haar moederlijke inzicht even vertroebeld door haar eigen verdriet over de toestand van de wereld? Of was het wat ze geloofde en zag geen reden om het voor me te verbergen? Misschien dacht ze: ‘hoe eerder ze het weet, hoe beter’.

Wat het ook was, dat moment, dat belangrijke gesprek, is me altijd bijgebleven als een bad memory. Het maakte me bang. Maar naast de verhalen over oorlogsmisdaden en slechteriken in mijn hoofd, was ik me er ook van bewust dat mijn moeder ervoor koos om op dat moment haar waarheid met mij te delen in plaats van me veilig te laten voelen en me te troosten. En hoezeer ik het haar niet kwalijk neem, denk ik dat het de verkeerde keuze was. 

En dus, terug in het hier en nu, is mijn eerste en enige instinct om mijn kind tegemoet te komen, gerust te stellen en te troosten, zelfs als dat betekent dat ik niet helemaal eerlijk ben.

“Maak je geen zorgen schat”, zeg ik kalm. “De oorlogen die er zijn zijn heel ver weg. Je bent veilig. Er zijn hier al heel lang geen oorlogen meer geweest en er is geen reden om te denken dat het bij ons wel zal gebeuren.” (Slechts een paar halve waarheden)
“Maar wat als het wel zou gebeuren?” hield ze vol. “Dan zouden papa en ik ervoor zorgen dat we allemaal veilig zullen zijn. We redden ons wel.” (Als je het 100% van plan bent maar het niet 100% kan garanderen - is het dan een leugen?).
Ze ontspande lichtjes.
“Zullen de mensen in de oorlog het ook redden?”
En daar had ze me weer… (Dilemma!)
“Ik hoop het”, was alles wat ik kon zeggen. (Helemaal waar.)
“Ik haat oorlog”, zegt ze, ineens sterk en fel in haar zachte pyjama.

“Ik ook lieverd.”  En dat was the truth, the whole truth and nothing but the truth.

We geven elkaar twee grote, lange knuffels. Eén voor haar en één voor alle kinderen die in oorlogen verstrikt zijn geraakt. Dit was een liefdevolle creatie van Dinand en haar, maar het is zo mooi dat ik het heb overgenomen. Een knuffel voor je medemens - zo eenvoudig, zo helend. Energetisch wil ik graag geloven dat op de een of andere manier, ergens een kindje die het nodig heeft het kan voelen. Een hand op hun schouder. Een arm om hun heen. Een onzichtbaar teken, ondanks alle verschrikkingen waarmee ze omringd zijn, dat ze toch niet helemaal vergeten zijn.

Leia zou willen dat ze meer kon doen om te helpen dan een knuffel. Dat wil ik ook. We fantaseren er een beetje over dat we superhelden zijn en dat we hoog boven de wereld kunnen vliegen om alle oorlogsgebieden op te blazen. Niet met wapens, maar met liefde. Als een krachtige witte laserstralen uit onze handen. We stellen ons voor dat alle mensen die zijn gedood plotseling weer tot leven zullen komen, dat alle verwoeste gebouwen op magische wijze hersteld zullen worden en dat alle wapens gewoon zullen smelten. En in mijn eigen fantasie gaat het nog iets verder - ik stel me voor dat alle harde harten dat ook zullen doen. Dat er toch meer goede dan slechte mensen zullen zijn….

Ze zucht met een glimlach en ik zie dat ze gesterkt wordt door het idee. We zouden allebei willen dat we iets echts konden doen, maar hoe als we zo ver weg zijn? We denken allebei goed na en we zijn het erover eens dat het enige wat we kunnen doen, naast het blijven denken en praten over alle onschuldige mensen, is te proberen zo vriendelijk mogelijk te zijn in ons leven hier. Want zelfs een klein meisje van acht lijkt te weten dat empathie en liefde de enige echte oplossing is voor conflicten - groot en klein. 

Ze is tevreden, althans voor nu. Haar angsten zijn gekalmeerd door ons gesprek, onze superheldenfantasie en onze knuffels. Ze kruipt nog wat meer onder het dekbed. Ik heb het goed gedaan denk ik, maar dan herinner ik me mijn belofte om haar veilig te houden en voel ik een naar gevoel in mijn maag. Ik hoop met heel mijn hart dat ik die belofte kan houden, wetende dat de ouders in oorlogsgebieden ooit dezelfde hoop hadden. 😔

Ik stop haar in. Ik geef haar een laatste kus en dan sta ik op naar de deur.
“Mama” zegt ze.
“Ja?”
“Mag ik een glas water?”
Ik glimlach naar mezelf.
“Tuurlijk schat, ik kom zo terug.”

Music & Meaningful Conversations.....

1. Laura Marling 'Child of Mine' Dankzij een tip van Dinand is dit prachtige nieuwe nummer van artieste Laura Marling het nummer dat ik momenteel op repeat heb staan. 'Child of Mine' is het openingsnummer van haar 8e studioalbum getiteld 'Patterns in Repeat'. Geschreven als een ode aan het onvermijdelijke verstrijken van de tijd en haar liefde voor haar dochter, blijft dit nummer me aan het huilen maken, maar dan op de best mogelijke Motherlove manier... 

‘Last night in your sleep you started crying
I can't protect you there, though I keep trying
Sometimes you'll go places I can't get to
But I've spoken to the angels who'll protect you’

Hoe mooi? Hoe herkenbaar?

Luister hier of bekijk de video hier
En als je fan bent, dan zul je dit interview met haar ook geweldig vinden. Lees hier.

2. Gabor Mate & Tara Brach - What is love asking from us? Reflections on Palestine.

Waarom zwijgen zoveel mensen in de spirituele gemeenschap over wat er gebeurt in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Libanon en Israël? In dit gesprek bespreken twee van mijn favoriete spirituele leraren precies deze vraag. Ze delen hun eigen motivatie om zich uit te spreken en vertellen hoe we weg kunnen komen van oordelen met de leer van het boeddhisme als onze gids. Ik vond het geweldig. Het gaf me kracht en hoop. Luister hier.

Things I have watched and loved...

1. Will & Harper (Netflix) Als acteur Will Ferrell erachter komt dat zijn goede friend met wie hij al 30 jaar bevriend is de moedige stap heeft genomen om als transvrouw door het leven te gaan, besluiten de twee om een roadtrip door het hele land te maken om deze nieuwe fase in hun relatie te verwerken in een intiem portret van vriendschap en transitie. Ik hou van de rauwe kwetsbaarheid van deze film en zijn imperfecties. Ik denk dat het een belangrijke film is en ik hoop dat het mensen zal ontroeren en inspireren om hun eigen mogelijke vooroordelen te onderzoeken en transmensen met meer respect en liefde te behandelen.

2.  Physical (Apple TV+) Ik kwam deze serie met Rose Byrne in de hoofdrol tegen toen ik op zoek was naar iets om naar te kijken tijdens een recente vlucht en nu ben ik verslaafd. De serie draait om Sheila Rubin, een silently tormented huisvrouw in het San Diego van de jaren tachtig. Aan de oppervlakte ziet alles er perfect uit, maar achter gesloten deuren vecht ze tegen extreme persoonlijke demonen en een gemene innerlijke stem. Wanneer ze aerobics ontdekt, begint er iets te veranderen en begint een reis naar empowerment en succes. Briljant, hilarisch en hier en daar duister, ik kan niet wachten om te zien waar Sheila eindigt. Trigger warning: Eetstoornis en verwijzingen naar seksueel misbruik. Kijk hier de trailer.

3. Tea with the Dames (Apple TV+): Dame Maggie Smith is vorige week overleden en daarom ging ik online om meer te leren over haar ongelooflijke carrière en de vrouw die ze was. Ik kwam deze feel-good documentaire uit 2018 tegen met Maggie samen met drie van haar vrienden: Judie Dench, Joan Plowright en Eileen Atkins. Allemaal buitengewone acteurs in their own right. De documentaire legt vast hoe ze samenkomen om thee te drinken, herinneringen op te halen en hun bijzonder acteercarrières te bespreken. De beelden van de jongere versies van henzelf zijn goud waard. Heerlijk voor een gezellige zondagmiddag.

4. Advanced Love (Youtube) En tot slot een kleine online short uit een serie genaamd 'Advanced Love' van Ari Seth Cohen. Deze film is een portret van twee prachtige mensen: Mort en Ginny Linder. Ik was betoverd door hun excentrieke manier van zijn en geïnspireerd door hun liefdes- en levensverhaal.

Break Down, Cathy Sweeney

Deze roman komt op 17 oktober uit en staat na het lezen van een aantal internationale recensies bovenaan mijn to-read lijst.
'Op een winterochtend op een gewone dag in het hedendaagse Dublin wordt een gewone middenklasse vrouw wakker in haar gewone huis in een buitenwijk. Haar man ligt naast haar in bed, haar tienerkinderen slapen vlakbij. Zonder er veel bij na te denken loopt ze de voordeur uit en komt nooit meer terug…'

Het belooft een verhaal te zijn van woede en inkeer, plezier en transformatie.

I am intrigued..

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier een affiliate link gedeeld. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten.

Deze zomer had ik het geluk om met het gezin de Cotswolds te bezoeken. Dankzij wat insidertips van een lokale vriendin (thank you!)  hebben we een heerlijke tijd gehad. 

Hier is een overzicht van een aantal van onze favoriete plekken:

1. Daylesford Organic - Een fantastische biologische farmshop, lifestyleparadijs en restaurant. Alles is prachtig! Absoluut een favoriet. 2. Lynwood Cafe & Co - Ze hebben cafés in de hele regio. Als je er een ziet, ga dan ajb naar binnen, ze hebben de beste koffie, ontbijtjes en gebak. 3. Stow in the Wold - Leuk klein stadje met een beetje van alles, inclusief antiekwinkels. 4. The Fox at Oddington - Heerlijke plek voor (zondag)lunch en/of diner. Super lekker eten en goede opties voor kinderen. Zorg ervoor dat je reserveert - het is altijd druk. 

5. Burford Garden Center - Het is een prachtig tuincentrum maar ook zoveel meer. Ze hebben de meest ongelooflijke food market, café, kinderafdeling, boekenwinkel en interieurartikelen. Zoiets hadden we nog nooit gezien. Kerstmis is blijkbaar de meest geweldige tijd om het te bezoeken. 6. De beste Airbnb's in de Cotswolds - Er zijn veel geweldige Air Bnb opties te vinden. Ons huisje in Upper Slaughter was schattig en gezellig, maar een beetje vochtig. Dus dat zal ik je niet aanraden, maar ik heb wel een artikel gevonden hier met een aantal van de meest geweldige accommodaties die je kunt vinden. 7. The Feathered Nest Inn - Heerlijk eten - inclusief een speciaal vegetarisch menu, super bediening en een geweldig uitzicht over de heuvels en velden. 8. Sudeley Castle & Gardens - Een prachtig oud kasteel omringd door mooie tuinen vol bloemen en geneeskrachtige kruiden. Catherine Parr, de laatste vrouw van Henry VIII woonde hier na zijn dood. Haar graf bevindt zich in de kapel op het kasteelterrein. Ze hebben ook een heel mooie avonturenspeeltuin.

9. The Slaughters Country Inn - Een goede plek om te dineren, ook met kinderen - al is het alleen maar om de pittoreske sfeer op te snuiven van het dorp waarin het ligt - Lower Slaughter. Het ziet eruit als iets uit een film. 10. The Porch House - Dit is (zo zegt men) de oudste herberg van Engeland - het dateert uit ongeveer 974 na Christus. Alleen al een bezoek waard om de geschiedenis te voelen. 11. Lucy's Tearoom - Een traditioneel Engels tearoom met sandwiches, gebak en natuurlijk de heilige graal: scones met jam en fresh double cream. 😍 We zijn drie keer teruggegaan en dat was niet alleen voor de naam. 😉 Hun scones zijn de beste die we hebben gehad. 12. Shakespeares geboortehuis - Stratford upon Avon ligt officieel niet in de Cotswolds, maar is net aan de noordelijke rand van de regio en is zeker de korte rit waard. Het is een historische stad met het huis waarin Shakespeare is geboren en heeft gewoond nog intact in een van de hoofdstraten. We zijn er nu twee keer geweest en het blijft magisch om het huis binnen te gaan en meer te leren over zijn leven en familie. In de zomer zijn er ook dagelijks korte voorstellingen in de tuinen. Een echte aanrader. 

'This is my invariable advice to people: Learn how to cook, try new recipes, learn from your mistakes, be fearless and above all have fun.' - Julia Child

 Volg me op Pinterest voor nog meer lekkers.

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder vind je de laatste drie:

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.