Hoi ,

Hoe gaat het met je? 

Deze keer een brief over de potentie en schoonheid van vrouwelijke vriendschappen en waarom ik denk dat het van cruciaal belang is dat wij vrouwen elkaar steunen.
Ik schrijf over de uitdagingen waar sommigen van ons voor staan als het gaat om Sisterhood en waarom mijn ideeën daarover zijn veranderd, of beter gezegd, realistischer zijn geworden. 

Het lijkt erop dat de timing een beetje magisch is, aangezien dit Letter No.13 is.
Wist je dat 13 het getal is dat vrouwelijkheid vertegenwoordigde in de oude culturen? Het kwam overeen met het aantal maancycli (menstruatiecycli) in een jaar (13 x 28 = 364 dagen). Interessant toch!

Zoals gewoonlijk heb ik weer een heleboel inspiratie tips voor je – waaronder het prachtige boek dat ik op dit moment lees, mijn nieuwe favoriete podcast en een heel bijzonder en belangrijk kinderboek. 

Tot slot neem ik deze zomer een schrijfpauze en ik wilde jullie alvast op de hoogte brengen. Lees verder voor meer informatie. 

Pak er een cup of tea (of ice tea) bij, scroll down en enjoy!

Love, Lucy

Lieve ,

Verhuizen naar een eiland waar je geen vrienden hebt en afscheid moet nemen van de dierbaren die je wel hebt, zet je aan het denken over vriendschappen, vooral vrouwelijke vriendschappen. Hoe groot een rol vriendschap speelt (of juist niet) in je leven en wat de vriendschappen die je hebt je brengen of juist in sommige verdrietige gevallen ontnemen. Ik heb het geluk gehad om veel mooie vriendschappen te kunnen ervaren en tegelijkertijd ben ik ook iemand die niet veel vriendinnen heeft. Gelukkig inmiddels wel heel veel penvrienden(innen). 😉

Mijn hele leven heb ik één intense, beste vriendinrelatie. Meiden en vrouwen die zich op het diepste niveau met mij verbonden. Mijn eerste beste vriendin was Stephanie op de lagere school. Toen werd het Sophie op de middelbare. Toen Laura tijdens mijn studie op de universiteit en erna Els toen ik naar Nederland verhuisde. ‘Elsje’ is inmiddels al bijna 17 jaar mijn soul sister.

We hebben een prachtige vriendschap, die vaak net zo intens voelt als een liefdesrelatie, sterker nog, ik noem haar vaak mijn vrouw ha, ha. In tegenstelling tot mij heeft zij andere beste, hechte vriendinnen, maar ik vind het niet erg om haar te moeten delen, want ja, ook dat is liefde 😊. Als we samen zijn is er nooit pretentie of druk, alleen een gevoel van liefde, steun en plezier - er is niemand anders met wie ik zo hard en zo lang kan lachen. Kortom, met Els kan ik mezelf zijn. The real me. Je zou denken dat dat vanzelfsprekend zou zijn, maar ik heb geleerd dat het een zeldzaam, kostbaar cadeau is. Het soort om te koesteren.

Ik deel dit met je als een persoonlijk voorbeeld van hoe mooi en verrijkend vrouwelijke vriendschappen kunnen zijn. Het is mede door mijn eigen, vele positieve ervaringen waarop ik mijn geloof en vertrouwen in het concept van Sisterhood baseer. Ja, mooie vriendschappen zijn één deel van het concept, maar een algemene generosity of spirit voor mijn mede-vrouwen, is het andere. Ik blijf optimistisch over wat vrouwen voor elkaar kunnen betekenen, maar helaas moet ik meer en meer toegeven dat het niet voor iedereen geldt. Nadat mijn boek ‘Woman’ in 2020 uitkwam, waarin ik schreef over het belang en kracht van Sisterhood, ontving ik veel brieven van vrouwen die nooit Sisterhood hadden ervaren en, erger nog, het tegenovergestelde hadden meegemaakt. Ik had natuurlijk geen troostende woorden, behalve dat ze in mij een vriendin hadden, maar het blijkt dat veel vrouwen dagelijks heftige negativiteit van andere vrouwen ervaren en dat geldt zeker online.

Tijdens een recent bezoek aan Den Haag werd ik geconfronteerd met deze realiteit. Ik kwam een vriendin tegen die ik enorm bewonder en respecteer. Ze is lief, grappig en doet ongelofelijk goed werk voor mensen in nood. Ze is een inspirerend rolmodel voor velen. Ik vroeg hoe het met haar ging en tot mijn schrik vertelde ze me dat het niet zo goed gaat, omdat ze al jaren online het doelwit is van een groep vrouwen via fake accounts en facebook groepen en nu gedwongen is om juridische stappen te ondernemen. Met doelwit bedoel ik niet onenigheid of kritiek. Ik bedoel langdurige lastigvallen met valse beschuldigingen, serieuze bedreigingen en zelfs het online verspreiden van haar thuis adres in combinatie met foto's van haar kinderen. Ik bedoel WTF?! Wat misschien begon als een vorm van kritiek is nu afgedaald naar nieuwe lows van pure intimidate. Zulke gedrag heeft niet het doel om iemand verantwoordelijk te houden of een gesprek aan te gaan, maar om iemand kapot te maken. Krankzinnig. Van alle problemen en slechteriken in de wereld, dit is wat je kiest te doen met je energie? Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij.

Onlangs deed ik ook een podcastinterview (die nog niet online is verschenen) met nog een fantastische, inspirerende vrouw; Nina Pierson. Ze vroeg me naar de afgunst die veel vrouwen ervaren van andere vrouwen. Opnieuw antwoordde ik vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring dat ik het niet echt had meegemaakt, een paar vervelende instagramberichten daargelaten, waardoor ik mijzelf destijds af vroeg of het Mean Girls-fenomeen echt zo wijdverbreid was, als vaak werd gesuggereerd in de media? Ik zie nu dat, hoewel mijn dagelijkse interacties met vrouwen in het echte leven en online over het algemeen positief zijn, mijn betoog over Sisterhood in mijn boek en mijn antwoord in de podcast van Nina misschien te beperkt gevormd waren. Ik betrap mijzelf op een soort privilege van grotendeels goede ervaringen met vrouwen, maar ook de invloed van mijn diepste wens om te willen geloven in Sisterhood, ook al blijkt die ‘Zusterliefde’ vaak niet altijd overal zo aanwezig.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb nooit gezegd dat Sisterhood voor iedereen altijd en overal makkelijk te vinden is, maar toch geloof ik in de helende potentie van vrouwelijke solidariteit. Altijd en overal. Ik weet gewoon diep van binnen dat steun voor je mede-vrouw een keuze is die we allemaal kunnen maken. Dat mannen niet constant in de feministische frontlinie staan verbaast me niet, maar dat zoveel vrouwen zich nog steeds bezighouden met het aanvallen van anderen frustreert me. Het lijkt erop dat er weliswaar grote stappen worden gezet in de emancipatie van vrouwen, maar net zo'n grote uitdaging als de ontmanteling van de oude systemen, zijn juist de vrouwen die (ook onbewust) de verandering tegen werken.

Terwijl al deze contrasten en ideeën gisteravond in mijn hoofd rond doolden, kwam ik de recente aflevering van College Tour met Sigrid Kaag tegen. In het interview spreekt ze over het effect dat haar baan heeft op haar leven en in het bijzonder op haar gezin. Ze moest huilen toen ze keek naar een interview met haar dochters waarin ze vertelden dat ze eerst enthousiast en trots waren over het idee dat hun moeder de Nederlandse politiek in zou gaan, omdat ze vonden dat er een verandering nodig was, maar dat ze nu spijt hebben van haar beslissing. Hun grootste wens nu is, dat ze een andere baan zou vinden omdat ze vrezen voor haar veiligheid. Wat je ook van de standpunten van Sigrid Kaag vindt, moet je heel hard zijn, vind ik, om niet geraakt te worden als je dit hoort. Ik zie een vrouw die eindelijk in een machtspositie zit en langzaam de overtuiging verliest om door te gaan. Voorbij de politieke overtuiging zie ik een mens, een vrouw én een gezin, die langzaam ten onder gaan aan de haat waarmee ze worden geconfronteerd, veel daarvan helaas van andere vrouwen. Het viel me op dat tijdens de Covid periode veel van de hatelijke Kaag hashtags en gephotoshopt beelden van Sigrid Kaag als een duivel allemaal uit de keukens van vrouwen vandaan kwamen.

Waarom doen we dit? Verwachten we misschien meer van vrouwen dan van mannen en daarom kan onze woede zo scherp zijn? Of hebben we gewoon duizenden jaren van vrouwenhaat geïnternaliseerd en het ergens leuk vinden om mee te doen? Ik moet denken aan alle vrouwen die niet alleen toekeken hoe vrouwen werden verbrand tijdens de heksenvervolgingen, maar ook een sleutelrol hadden in de beschuldigingen en het ontsteken van het vuur.

Natuurlijk zullen velen zeggen, dat ze gewoon opkomen voor waar ze in geloven. Vrijheid van meningsuiting en zo… En dat is ieders goed recht. Maar als ik denk aan Sigrid Kaag of de vriendin die ik in Den Haag tegenkwam, kan ik het niet helpen om me af te vragen, of alle mogelijke methoden werkelijk zijn geoorloofd? En staan we eigenlijk ooit wel eens stil bij wat we mensen op persoonlijk vlak echt aandoen met al onze ideeën, oordelen, meningen en kritiek?

By all means… Deel je mening, zo je wilt. Ga het gesprek aan. Stem op iemand anders. Spreek je uit voor je zaak, whatever. Maar weersta de giftige drang om iemand de grond in te stampen, want uiteindelijk haalt het ons allemaal naar beneden en vrouw zijn is vaak al moeilijk genoeg. In het geval van de politiek, door het leven zo moeilijk te maken voor vrouwen, demotiveren we actief een nieuwe generatie vrouwelijke leiders en dat terwijl we ze zo hard nodig hebben.

Er speelt genoeg om pessimistisch over te zijn, maar ik geloof dat alles waar je focus op legt, groeit. Dus in plaats van mijn energie te steken in waar ik tegen ben, richt ik mijn energie liever op wat ik tot bloei wil laten komen. Dat wat op een positieve manier met me resoneert.

We hoeven het niet met elkaar eens te zijn en we hoeven elkaar ook niet aardig te vinden. We bewandelen ieder ons eigen pad en dat is helemaal oké. Maar ondanks alles wat ons scheidt, is er een altijd een deel wat ons verenigt. Er zal in ieder geval altijd een deel van mij zijn dat je het beste toewenst. Wat samen met jou een weg zal bewandelen, no matter what. Met onverschrokken en onaantastbare zusterliefde. From one woman to another. Want als het om mijn mede-vrouwen gaat zeg ik: ik zie je en ik hou van jou.

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is op 2 juli 2023. See you then! Daarna ben ik weer na de zomer in je inbox! 

Een met liefde samengestelde mix van inspiratie & tips! 
Deze keer: boeken, zonnebrand, podcasts en een speciale documentaire.
 
Het is goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. 
Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten. 💛

1. Negen geheimen van de Vrouw, Hermelijn van der Meijden
Ik ben pas op de helft, maar ik vind dit boek geweldig! Listen to this....
'Eén wens kan je hele leven op zijn kop zetten. Zodra je hem besluit te realiseren. Dat ondervindt Hermelijn van der Meijden als ze haar zinnen zet op de goddelijke seks die haar huwelijk is uitgevlogen. Op zoek naar de diepere waarheid over liefde en seksualiteit, reist ze af naar Kreta, Egypte en Ierland, waar priesteressen eeuwenlang gewaakt hebben over de vrouwelijke creatiekracht die ons moderne voorstellingsvermogen te boven gaat. Daar, op de geboortegrond van goden en godinnen, ontrafelt ze misvattingen over vrouwen en mannen, vindt ze lang vergeten sleutels naar magische seksualiteit en ontmoet ze haar grootste liefde. Maar geen enkel zielsverlangen wordt werkelijkheid zonder consequenties… In Negen Geheimen van de Vrouw doet de schrijfster op heldere, grappige en zeer persoonlijke wijze verslag van de reis naar de immense kracht die schuilt in iedere vrouw.'
Een bijzonder boek vanaf de eerste bladzijde! Bestel hier. 

1.Negen geheimen van de Vrouw,Hermelijn van der Meijden  2. Sam en het niet-leuke geheim, Pieter Melsen en Wouter Vaessen

Ik ben erg blij met deze nieuwe 100% natuurlijke zonnecrème van
Tenue de Soleil.
Ontwikkeld door een dermataloog, het is gemakkelijk aan te brengen, niet vettig, laat geen witte vlekken achter en bevat geen microplastics. Vooral dat makkelijk insmeren zonder eruit te zien als een spook was altijd een probleem met natuurlijke zonnecrème, maar deze is top. 😌 Het biedt een hoge bescherming voor kinderen en volwassenen - ook voor mensen met een gevoelige huid zoals ik. Een aanrader!

p.s. Ze hebben ook een lijn met UV-beschermende zwemkleding, waaronder een prachtige productlijn in samenwerking met Maed for Mini. Zo leuk!

Wolf door Maartje Laterveer
Mijn nieuwe favoriete podcastserie, die ik nu pas ontdek maar ja, better late than never! 😉
‘Een vrouw wordt niet als vrouw geboren, maar tot vrouw gemaakt,’ schreef Simone de Beauvoir al in 1949. Maar wát maakt de vrouw? En wat betekent het om vrouw te zijn? In de podcast Wolf ontvangt journalist en schrijver Maartje Laterveer topvrouwen, wetenschappers, schrijfsters, ondernemers, politici, kunstenaars, theatermakers en anderen voor een gesprek van vrouw tot vrouw. Over de vrouw als sekse en de vrouw als gender, de vrouw als moeder, leider, rolmodel of lustobject, de vrouw als vrouw – en hoe vrij is zij om te worden wie ze is?
De aflevering met Roanne van Voorst is een geweldige plek om te beginnen. Ga naar de podcast

The Daily — The New Afghanistan. Through the Eyes of Three Women
In de twee jaar sinds de terugtrekking van de Verenigde Staten uit Afghanistan heeft de Taliban vrouwen en meisjes uit het openbare leven geweerd.
Christina Goldbaum, correspondent in Kabul voor The New York Times, reisde door Afghanistan om met vrouwen te praten over hoe ze met de veranderingen omgaan. Wat ze vond was niet wat ze had verwacht. 
Aangrijpend, leerzaam en inspirerend. Luister hier

Op zondag 2 juli dus stuur ik je mijn laatste brief voor de stop. Dat wordt een speciale postcard editie vol inspiratietips voor de zomermaanden. Als er iets in het bijzonder is waar je tips voor zoekt, stuur me dan een mailtje. 

Ontdek mijn Pinterest zomer moodboard hier.

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.