Foto credits: Linda Wit / JAN Magazine

Lieve ,

Ik hoop dat het goed met je gaat.

Ik ben deze dagen wat stiller dan normaal en daarom is mijn intro wat korter. Ik hoop dat je dat niet erg vindt. Ik denk dat ik gewoon veel gevoelens en minder woorden heb op het moment. Misschien herken je dit?

In mijn letter van vandaag schrijf ik over het leven in al zijn contrasten. De hartverscheurende situatie in Gaza, maar ook dichter bij huis een speciale verjaardag en een mooi vaarwel.

En zoals altijd heb ik hieronder een paar mooie inspiratietips voor je. 

Ik hoop dat je leuk vindt.

Love,

Lucy

Lieve jij,

Hoe gaat het met je? Ik weet dat je er niets van merkt nu de woorden al op de pagina staan, maar tijdens het schrijven van deze letter, ben ik zo licht mogelijk aan het typen. Liefdevol druk ik met zorg op elke knop, want er is zoveel gaande in de wereld sinds ik voor het laatst schreef dat ik de behoefte voel om zacht te zijn in alles wat ik doe. Dit is mijn eigen gevoel, tegelijkertijd, is een van de vele lessen die ik heb geleerd tijdens het schrijven aan jou dat wij grotendeels hetzelfde denken over het leven, liefde en onrecht. Daarom weet ik dat je je net als ik machteloos, woedend of verdrietig voelt, of nog waarschijnlijker: een mengeling van dat alles. Beschouw deze letter dan als een virtuele knuffel van mij aan jou. Een manier om te zeggen dat ik bij je ben in heart and mind. Nog liever zou ik je een brief schrijven vol met wijze oplossingen, maar helaas - zulke antwoorden heb ik niet. Ik heb er nu niet eens echt woorden voor. Ik kan je alleen maar laten weten dat je niet alleen bent in je zorgen en gelukkig ook niet in je hoop voor een liefdevollere wereld.

Hoopvol blijf ik dus, ondanks het feit dat ik het altijd enorm moeilijk vind om de tegenstellingen in de wereld met elkaar te rijmen. En de afgelopen twee weken waren daarin overweldigend. Elke avond dat ik mijn meisje in haar veilige, warme bedje stopte, was ik me pijnlijk bewust van een moeder in Gaza of Israël die dat nooit meer zou kunnen doen. Tussen alle perspectieven, argumenten en pijn door, kon ik alleen maar denken aan deze moeders en aan alle onschuldige kinderen die hierin verstrikt zijn geraakt. Hartverscheurend en zo ongelooflijk oneerlijk.😓

Terwijl er zoveel verdriet plaatsvindt op wereldniveau, word ik ook persoonlijk geconfronteerd met de contrasten in het leven. Want vandaag is de 13e verjaardag van onze mooie zoon Che. En tegelijkertijd hebben we net afscheid moeten nemen van onze lieve vriendin Daniëlle van ’t Schip. Het voelt aangrijpend en ook, gek genoeg, bijzonder om op dit moment in contact te zijn met de sterke emoties rondom het begin van het leven en het einde ervan. Ons wordt vaak geleerd dat ze elkaars uitersten zijn, maar ze zijn zo met elkaar verbonden. Zo eenvoudig en onafscheidelijk als ademen – we ademen in en uiteindelijk ademen we uit.

Het voelt als de dag van gisteren dat Che voor het eerst ademhaalde, op 22 oktober 2010 in het inmiddels gesloten Bronovo ziekenhuis in Den Haag. Ik was precies 40 weken zwanger en had dus op die dag mijn uitgerekende datum bereikt. Net als zijn broer Jimi zou ook hij perfect 'op tijd' komen, maar dat betekende ook dat een theater vol Kane-fans in Nijmegen teleurgesteld zou worden door een plotseling verdwijnende zanger en een afgelaste show. Zijn geboorte was prachtig en vredig en Dinand kwam gelukkig net op tijd aan. Vanaf het allereerste begin voelden Che en ik elkaar heel goed aan, misschien omdat we onze gesprekken al waren begonnen toen hij nog in mijn baarmoeder zat. Als ik ‘s avonds in bed lag, fluisterde ik berichten van liefde en kalmte naar hem, zonder woorden. Ik stelde me voor hoe elke gedachte door de navelstreng stroomde om hem te bereiken. Het was een prachtige hechtingsoefening en ik heb altijd het gevoel gehad dat het zijn werk deed.

Afgezien van het feit dat hij mijn gedachten nog steeds kan lezen, hij was en is een zalige baby en heerlijk kind. De jongste van onze drie zoons, Che heeft een zacht hart en de blauwste ogen. Onze bijnaam voor hem is 'Kleine Koning' en dat zegt al veel denk ik. We kwamen op de naam omdat hij zichzelf draagt met een zachtmoedigheid die wij nobel vinden. Oh… en hij is een kleine baas. 😊

Vanaf vandaag gaat hij echter officieel de tienerjaren in en onze kleine koning begint, nou ja, laat ik het zo zeggen, zijn koninklijke vrijheid uit te oefenen. We hebben dan wel gemakkelijke jaren achter de rug, maar op de een of andere manier had ik altijd het gevoel dat hij misschien wel degene is die ons de meeste uitdagingen zal geven in deze fase waarin de band tussen ouder en kind onvermijdelijk wat losser wordt – puur omdat hij zo scherp en sterk van geest is. En weet je wat? Ik vind het allemaal prachtig. Hij is een gevoelige ziel, die in vele opzichten op mij lijkt, maar vooral: hij is helemaal zichzelf en leert ons allemaal elke dag iets. Naast zijn extreme vriendelijkheid, prachtige geest, talent voor acteren en vermogen om te knuffelen, vind ik het allerleukste aan Che zeker zijn lach, of beter gezegd, zijn gegrinnik. Als hij lacht en dat geweldige chuckle-geluid losgaat in de kamer en ik zie zijn blauwe vrolijke ogen fonkelen, dan is het onmogelijk om niet mee te lachen, zelfs zonder te weten waar het over gaat. Op die momenten weet ik, ondanks dat het leven ook mijn lieve zoon zal overkomen en dat hij niet altijd zal kunnen lachen, dat het leven ook mooi en magisch is.

Mooi en magisch... Ook twee woorden in mijn hoofd en hart deze week als ik denk aan onze lieve vriendin Daniëlle, die op 10 oktober op 55-jarige leeftijd dit aardse vlak verliet. Ik leerde Daniëlle en haar man John voor het eerst kennen via haar broer, Johnny, meer dan tien jaar geleden. We zagen elkaar niet zo vaak, maar als we elkaar zagen was het een warm bad van liefde en verbinding. Daniëlle was tijdens haar leven heel close met Guusje en dat is ze ook gebleven na Guusjes overlijden. Ze had, zou je kunnen zeggen, een hotline met het hiernamaals. Ik weet nog dat ik nerveus was toen ik haar voor het eerst ontmoette, hopend dat ze me leuk zou vinden. Ik hoefde me helemaal geen zorgen te maken. Ze wikkelde me in een warme deken van liefde en wijsheid en eigenlijk is ze daar nooit mee opgehouden. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet met zo'n prachtige energie. Het spoot letterlijk uit al haar poriën. Fonkelende ogen, een mooie glimlach en een briljant gevoel voor humor, maar bovenal een prachtig verlicht hart. Ze stelde altijd oprechte vragen en luisterde aandachtig naar je antwoord. Ze was verfrissend en bijzonder en het was fijn om bij haar te zijn. Zoals een van haar beste vriendinnen tijdens de afscheidsdienst zei, was er niemand die je zo gezien kon laten voelen als Daniëlle.

Daniëlle was en is een inspiratie voor mij, want ze geloofde heilig in de weg van liefde en de magie van het leven. Ze begreep niet alleen mijn onzichtbare band met Guusje, ze moedigde het ook aan. Niets wat ik voelde was haar te gek. Ze wist dat wat ik voelde echt was. Ze was ervan overtuigd dat alles met elkaar verbonden was en deel uitmaakte van een groter plan en haar steun betekent nog altijd veel voor me. Toen ik mijn boek in 2020 publiceerde, deelde Daniëlle dat op zo'n mooie manier met haar volgers op Instagram dat ik diep ontroerd was. Sisterhood bestaat! Ze schreef opnieuw over mij, Dinand en Guusje in haar prachtige boek 'In het licht van de liefde' dat vorig jaar verscheen. Ik was zo verrast en vereerd om mijn naam tussen alle mooie gedachtes te vinden. Ik ben dankbaar dat ik nu over haar mag schrijven en met jou kan delen hoe bijzonder zij was en is.

Het fysieke afscheid van een persoon is altijd extreem moeilijk, zeker als iemand nog zo jong is. Maar het geeft mij en ik denk ook iedereen die haar kende veel troost om te weten dat Daniëlle aan dit volgende deel van haar reis begint met niets dan verlichting en liefde in haar hart. 'Until we meet again’ en een blij ‘Love you! Ciao!' waren de laatste woorden die we met elkaar deelden. Het is zo ongelooflijk zonde dat haar familie, vrienden en de wereld haar aardse vorm zullen moeten missen, want wat was ze geweldig, maar ik weet dat ze op iedereen zal neerstralen vanaf de plek waar ze is. Een engel vol wijsheid en liefde.

Ik vond het deze week moeilijker om de woorden te vinden om met je te delen. Met al het lijden in de wereld leken de emoties van leven hier minder belangrijk. Maar toen voelde ik dat we ons extra bewust moeten zijn van alles wat we hebben en meemaken, zowel de gelukkige als verdrietige dingen. Júist in tijden als deze. Een kind dat zijn verjaardag mag vieren of een vriendin die veel te vroeg is gegaan. Liefde is het enige constante achter deze twee uitersten en liefde is de oefening waar ik me nu nog harder aan wijd. Het is zeker niet makkelijk, maar de kunst is om onszelf niet te laten verharden door het onrecht en pijn in de wereld en in plaats daarvan onszelf toe te staan om nog zachter te worden. Want alleen vanuit deze zachtheid hebben we het vermogen om te buigen in empathie en uit te rekken in compassie. De eindbestemming is mij nog niet helemaal duidelijk, maar ik weet dat dit in ieder geval de weg is. Liefde is het antwoord. Liefde voor mijn zoon, liefde voor mijn vriendin en haar familie en liefde voor mijn medemens. Waar ze ook zijn. 

Het voelt passend om te eindigen met een stukje wijsheid dat Daniëlle op het laatst met haar familie deelde, ‘blijf het leven vieren lieverds’. Zo is het, mooie, wijze Daan. Dus, on that note: ik moet gaan, er is taart te eten en een lieve jongen te knuffelen. 

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is op 5 november 2023! See you then! 

Een paar van mijn favoriete kijktips.

1. Marianne & Leonard Words of Love (Netflix)

Ik vond deze documentaire over de relatie tussen schrijver en zanger Leonard Cohen en zijn ‘muze’ Marianne Ihlen teder en poëtisch. In het bijzonder de verhalen en beelden over hun tijd op het magische Griekse eiland Hydra in de jaren ’60 /’70 waren mooi en fascinerend. Kijk hier de trailer.

2. Beckham (Netflix) Ja, ik ben nog steeds in de documentaire vibe! Ik heb geen affiniteit met voetbal, maar als Engelse ben ik natuurlijk opgegroeid met David Beckham en de Spice Girls, dus dit was echt een trip down memory lane voor mij. Ik heb met mijn jongens gekeken en we hebben er allemaal van genoten. Vooral zijn vriendschappen met zijn teamgenoten waren erg inspirerend - broederschap! En zijn veerkracht in het omgaan met kritiek en haat zorgde ervoor dat we allemaal onder de indruk van hem waren op een manier die we nooit eerder waren geweest.

3. Lessons in Chemistry (Apple TV) Boek-naar-scherm verfilmingen kunnen lastig zijn, maar tot nu toe (nieuwe afleveringen worden geleidelijk geüpload) vind ik dit echt heel erg leuk. Het is een beetje wat ik nu nodig heb. Entertaining, interessant en vooral niet te zwaar.

Ik koop niet veel, maar als ik het doe, doe ik het graag goed. 😉

Sep7ember

Door de jaren heen is dit een van de merken waar ik steeds naar terug blijf komen - voor hun prachtige creaties, maar ook vanwege hun manier van werken. Gemaakt van geüpcyclede 100% vintage wol. Ik heb er net een prachtige jas voor Leia gekocht. Elk stuk is uniek en wordt met de hand gemaakt zonder afval. Oh, en ze hebben ook mooie items voor volwassenen.

Ik heb de afgelopen twee weken niet zoveel gelezen als normaal, maar ik moet deze twee prachtige boeken die nu op mijn nachtkastje staan met je delen.

1. Hoe Je Babylon Zegt - Safiya Sinclair

Geschreven door de Jamaicaanse dichteres Safiya Sinclair, over de onderdrukte situatie waarin ze opgroeide met haar strenge Rastafariaanse vader en hoe ze vocht om daaraan te ontsnappen. Dit boek blaast je meteen omver door haar rijke, levendige, poëtische schrijfstijl. Al na een paar bladzijden was ik daar met haar in Jamaica. Een verhaal van hoop, verbeelding en kracht. 

2. Traag Naar De Hemel - Evi Hanssen

Ik heb het genoegen gehad om de lieve, inspirerende Evi in het echt te ontmoeten (wat een vrouw!) maar helaas heb ik haar moeder Arlette niet gekend. Door het lezen van dit prachtige boek krijg ik toch de kans om een kijkje te nemen in hun bijzondere relatie en te leren van de wijsheid van Arlette en de krachtige inzichten die ze samen ontdekken. Intiem, troostend, liefdevol en inspirerend! Een boek over de laatste fase van het leven en hoe er naast het verdriet zoveel liefde, licht en zelfs humor te vinden is. Je hoeft er alleen maar voor te kiezen om het te willen vinden. Prachtig!

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier affiliate links gedeeld voor deze boeken. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten. x

'Music is medicine for the soul'.

'In the Light of Love' - Daniëlle bracht dit album uit in 2014 en sindsdien is het een van onze meest gedraaide cd's, niet omdat we vrienden waren, maar omdat het echt iets bijzonders is en een prachtige balsem voor de ziel. Een album van mantra's vol liefde en licht. Onnodig te zeggen dat het de afgelopen dagen op repeat stond. Ook nog een inspirerende tip, het prachtige boek van Daniëlle -

'In het licht van de liefde' - een spirituele autobiografie.

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder deel ik de laatste 3 met je:

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.