Lieve ,

Ik hoop dat het goed met je gaat?

Op dit moment ben ik aan het genieten van het natuurlijke momentum van de lente - had ik al gezegd dat dit mijn favoriete tijd van het jaar is om nieuwe voornemens te maken? 

Er hangt iets hoopvols in de lucht waardoor het veel natuurlijker voelt om er nu aan te denken. Hoewel ik toe moet geven dat mijn voornemen de afgelopen jaren altijd hetzelfde was - om beter voor mezelf te zorgen - emotioneel, lichamelijk en spiritueel. En dat is me de laatste tijd aardig gelukt.

Een deel daarvan is het eren van mijn innerlijke kind en hier gaat mijn letter deze week over. Ik heb zoveel geleerd alleen al door haar te erkennen. Met elke daad van liefde voel ik mezelf groeien. Er is tenslotte een tijd om te groeien en een tijd om te bloeien. 

Die tijd is nu. 🌸

Met zachter weer op komst, ook voor jullie hoop ik, heb ik een van mijn favoriete recepten voor een makkelijk en gezond(er) toetje voor het gezin bijgevoegd.

Plus podcasts, kijktips, een nieuwe skincare-ontdekking en een avondje poëzie. 

Ik hoop (zoals altijd) dat je het mooi vindt!

Dear you,

Vorige week deelde ik een verhaal op Instagram waarin ik mijn dromen schetste om een Letters from Lucy-event te realiseren. Heb je het gezien? Ik wil graag een dag vol verbinding en inspiratie creëren, maar vooral een dag waarop we samen kunnen komen en face to face contact kunnen maken met elkaar, eindelijk! Het voelde goed om mijn plan te delen. Mijn story was geen voorbarige reclame, maar eerder een oproep voor iedereen die het gevoel had dat hij of zij de persoon zou kunnen zijn om mij te helpen die dromen waar te maken. Een grote stap voor mij. Niet vanwege het potentiële plan dat ik aankondigde, maar omdat ik slecht ben in hulp vragen: een van mijn ongezonde terugkerende patronen. En toch ging ik buiten mijn comfortzone met een doel om mijn dreamteam te vinden.

Een paar dagen en honderden e-mails later zat ik aan ditzelfde bureau, werkte me door elke e-mail heen en las de verhalen die ze vertelden. Verhalen over gezinnen, carrières, ideeën, uitdagingen en persoonlijke overwinningen, ze waren allemaal uniek, met allemaal één ding gemeen: de wens om met mij samen te werken. Dit besef ontroerde me. Echt. Want ik weet dat een van de redenen waarom ik nooit om hulp vraag en alles alleen wil doen, is omdat het op die manier veiliger voelt. Veiliger voor mijn innerlijke kind dat doodsbang is voor afwijzing. Om zo volledig omarmd te worden voelt helend. Kwetsbaarheid, of liever de moed om kwetsbaar te zijn, was de sleutel die ik nodig had om mijn angsten te overwinnen en te ontdekken dat mijn zorgen eigenlijk ongegrond waren. En dus besloot ik die kwetsbaarheid wat verder op te rekken door op Instagram weer over mijn angsten en deze ervaring te praten. Ook dat werkte bevrijdend. Ik bleek niet de enige: weer honderden berichten volgden. Dit keer zoveel mensen met dezelfde angst, dezelfde wond en die aan hetzelfde innerlijke kindwerk beginnen.

Ik kende het concept van een wounded inner child al lang, maar wist nooit dat het op mij van toepassing was. Of misschien wílde ik dat niet. Erkennen dat mijn innerlijke kind - het pure, authentieke deel van onszelf dat altijd bij ons blijft - gewond zou kunnen zijn, kwam niet in mij op. Ik was op dat moment nog steeds onder de illusie dat je innerlijke kind alleen beschadigd kon raken door grote, dramatische gebeurtenissen. In feite hebben we bijna allemaal wel iets traumatisch of pijnlijks meegemaakt thuis, op school of in onze gemeenschap dat een blijvende stempel op ons kan drukken.

Pas de laatste jaren, een periode van intense, persoonlijke groei en transformatie, ben ik echt begonnen met het erkennen van een deel van de diepere pijn die ik met me meedroeg. Erkenning was de eerste helende stap. Ik probeerde er niet langer onderuit te komen door extra hard te werken of te feesten, ik keek het recht in de ogen en zei: 'Oké, ik ben er nu klaar voor om je te zien'. Wat ik zag was een jongere versie van mezelf die zich onveilig, verdrietig en vooral alleen voelde.

Maar wat moest ik met deze informatie? De emoties die naar boven kwamen waren intens en alive and kicking in hun relevantie. Ik was me op dat moment niet echt bewust hoe de pijn van dat verdrietige kleine meisje me in mijn huidige leven nog tegenhield. Totdat ik vorig jaar met een coach aan de slag ging. Het eerste stukje huiswerk dat ik kreeg was het schrijven van mijn levensverhaal, opgedeeld in blokken van zes jaar. Mooie, perfecte alinea’s hoefden het niet te zijn, liever zag ze mijn belangrijkste emoties, herinneringen en gebeurtenissen uit elke periode op papier. Dit kostte me twee weken. Niet omdat ik zoveel woorden had getypt, maar omdat er zoveel naar boven kwam dat ik zorgvuldig moest kiezen wat ik erin wilde zetten. Daarnaast had ik tijd nodig om de emoties die naar boven kwamen te verwerken. Want die kwamen. De kracht van het terugkijken en het dan allemaal op papier zetten, merkte ik direct. Ik voelde me ontroerd door nostalgie, verwoest, geliefd en verpletterd tegelijkertijd. Mijn vingers trilden boven de verzendknop toen het tijd was om het in te sturen.

Maar toen ik wat kalmer was en ik kon kijken naar wat ik had geschreven, was ik verbijsterd over de duidelijke patronen in mijn gedrag. Ze waren als rode draden die consequent en voorspelbaar door elke fase na mijn 12e liepen en onverstoorbaar doorgingen tot op de dag van vandaag. Daar op papier stond het bewijs dat ik blijkbaar nodig had. Ik was gekwetst en verwond geweest. De pijn was echt en moest gezien en gevoeld worden. Tegelijkertijd zag ik duidelijk dat ik het was, die vervolgens keer op keer dezelfde keuzes maakte, keuzes die gemaakt werden vanuit een plaats van verwonding. Beslissingen die nu terugkijkend vaak beter voor anderen waren dan voor mijzelf. Allemaal om mij klein en 'veilig' te houden. Het verleden kon ik niet veranderen, maar de keuzes die ik maakte, daar lag het potentieel, dus richtte ik mij daarop. Het besef dat ik moest transformeren van slachtoffer naar verantwoordelijke was krachtig. Met liefde en compassie begon ik mezelf te zien als een volledig autonoom mens die door haar ervaringen en angsten een overlevingsmechanisme had ontwikkeld dat leidde tot altijd weer diezelfde soort patronen. Nu, in de veertig, was ik eindelijk klaar om te accepteren dat het overlevingsmechanisme dat mijn jongere ik zo handig had ontwikkeld voor zelfbehoud, niet langer nodig was.

Volgens Tiffany Brown, PhD, een klinisch psycholoog, is een van de eerste tekenen dat je je innerlijke kind geneest, dat je begint te vragen waarom je op bepaalde manieren reageert, je denkpatronen in twijfel trekt en nadenkt over de wortels van je emoties. En als je eenmaal begint met vragen stellen, dan begin je je eigen gedrag te observeren: een eyeopener! De angsten, de emoties, het verdriet, de irrationele creatie van valse verhalen – ik observeerde ze allemaal, net als een enthousiaste bird watcher, verstopt in het bos met een notitieboekje en een verrekijker. 😉

Ik merkte dat mijn innerlijke kleine Lucy getriggerd werd door alles wat zou kunnen impliceren dat ze niet goed genoeg was. Omdat ze dácht dat ze niet goed genoeg was. Dit nam verschillende vormen aan: van mensen behagen, bang zijn om gezien te worden en daardoor mogelijk kritiek te krijgen, tot zich ongelooflijk gekwetst voelen door iets wat ze als afwijzing ervoer. Jarenlang schuilde ik achter een masker van verlegenheid. Ik verlangde naar iemand die het kleine meisje in mij zou oprapen en haar zou vertellen dat ze goed genoeg was en dat alles goed zou komen. Lange tijd heb ik die bevestiging gezocht in mijn partner, mijn ouders, mijn werk, zelfs bij mijn followers, tot ik mij realiseerde dat de enige persoon die dat kon doen, ikzelf was.

Blijkbaar is de officiële term 'reparenting', wat logisch klinkt. Mijn versie van het heropvoeden van mijn jongere ik is namelijk identiek aan de manier waarop ik mijn kinderen opvoed. Ik geef liefde, HEEL veel liefde. Ik laat ze zien dat ik ze zie, dat ik ze respecteer en dat ik om ze geef. Ik bied ze 100% vertrouwen en aanmoediging. Ik laat ze voelen dat ze belangrijk zijn. Ik herinner ze eraan wanneer ze op het verkeerde pad zijn en bovenal geef ik ze een veilig gevoel. Liefde is veiligheid en veiligheid is liefde. En veiligheid is wat ik miste - wat het kleine meisje in mijn hart miste.

Ik ben niet zo van de affirmaties, maar ik vind visualisaties heel krachtig. Vaak visualiseer ik, dat ik terugreis naar mijn ouderlijk huis. Ik woon er al bijna 30 jaar niet meer en toch is het verbazingwekkend hoeveel ik me kan herinneren. Niet alleen van het huis, maar ook van de straat. Het patroon van de stoep of het vreemde, constante gezoem van de elektriciteitsmast aan het eind van de straat. Ik loop het pad op en ga voor de voordeur staan. Hij gaat open door de aanraking van mijn hand en plotseling sta ik in de kleine entree en naar een stap verder in de woonkamer. Alles is nog hetzelfde als toen ik er voor het laatst was. De bank, het vloerkleed, de tv, de gordijnen. Er is niemand, dus ga ik instinctief naar boven... naar mijn kamer. Als ik de deur open doe ben ik daar, zittend op mijn bed, alsof ik heb zitten wachten.

Ik heb een grote pony die veel te ver naar mijn achterhoofd begint en mijn gezicht is rond en rozig. Ik denk dat ik ongeveer 10 of 11 jaar oud ben. Ik kan met haar communiceren zonder woorden. Ik kijk in haar ogen en woordeloos vertel ik haar dat ik er ben en dat ze veilig is. Ik vertel haar dat ik van haar hou en verontschuldig mij dat ik haar zo lang heb verlaten. Als ze aarzelend glimlacht, neem ik haar in mijn armen en houd haar stevig vast. Het is goed, ik ben er nu en ik ga nooit meer weg. Ik neem haar bij de hand en leid haar het huis uit.

Ik heb deze visualisatie al vaak gedaan. Vaak veranderen de details, maar de actie achter de emotie is altijd hetzelfde. Veiligheid, liefde en erkenning. Drie dingen die we allemaal nodig hebben, ongeacht wie we zijn.

Soms vergeet ik kleine Lucy eventjes. De drukte van het leven en de zorg voor mijn eigen kinderen gaan natuurlijk voor. Maar ze laat zeker van zich horen als ze vindt dat ik haar weer te lang heb verwaarloosd. Dat doet ze door op mijn emotionele knoppen te drukken. Want ook al heb ik haar na al die jaren dan herontdekt en ben ik bezig met reparenting, levenslange gewoonten en angsten los je niet zomaar op. Het is een proces, maar gelukkig een hele mooie.

Wat voor mij werkt is een dagelijkse herinnering om in contact te blijven met mezelf, mijn behoeften en mijn kracht - een foto van mijn jongere ik naast mijn bed of op de badkamerspiegel helpt. Er is maar één blik in die grote, hoopvolle ogen nodig om me eraan te herinneren hoever ik ben gekomen en nog belangrijker: hoever ik kan gaan met kleine Lucy veilig en gelukkig in mijn hart. Grappig genoeg vind ik het nog altijd gemakkelijker om vriendelijker tegen haar te zijn en feller voor haar dromen te vechten dan voor mijn eigen dromen. Maar dan herinner ik me dat ze van mij zijn en dat zij mij is en ik haar en dat, dat voelt prachtig.

P.S.

Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang. De volgende editie is op zondag 24 maart.

Robbie Williams x Moco: ‘Pride & Self Prejudice’

Robbie Williams maakt al heel lang kunst als uitlaatklep voor zijn gedachten, gevoelens en soms mentale crises. Nu is er voor het eerst een prachtig samengestelde selectie van zijn werk te vinden in Moco Museum Amsterdam.

Ik had de eer om deze week de opening bij te wonen en ik was zo onder de indruk. Wat me vooral opviel was de echtheid en eerlijkheid van zijn werk. Zijn humor en moed om zijn kwetsbaarheid te delen voelt als een verademing! Echt een tip - ook voor tieners. 

Ik ging op ontdekkingsreis naar podcasts en mijn zoektocht was niet voor niks! 

Naast een aantal geweldige nieuwe afleveringen van oude favorieten, vond ik ook drie nieuwe podcasts.

1. Young Again with Kirsty Young - Een serie diepgaande gesprekken met een heel spectrum aan interessante en complexe gasten die terugblikken op hun jeugd en diep graven om erachter te komen welke boodschap ze aan hun jongere zelf zouden geven. Ik vond vooral de aflevering met kunstenaar Sir Grayson Perry geweldig.

2. Changes with Anthony Ray Hinton - Een hartverscheurend, levensbevestigend gesprek tussen Annie McManus (presentator) en gast Anthony Ray Hinton. Anthony bracht meer dan 30 jaar door op Death Row voor een misdaad die hij niet had gepleegd. Daar ontdekte hij de ware kracht van de menselijke geest en de schoonheid van onverwachte vriendschappen. Ik luisterde met ingehouden adem naar deze ongelooflijke man en zijn verhaal over veerkracht, racisme en liefde. Zijn boek 'The Sun Does Shine - How I Found Life And Freedom On Death Row' staat nu stevig op mijn leeslijst. 

3. How to Fail feat. Mel B - Een van mijn favoriete podcasts - deze keer met Mel B van de Spice Girls. Een eerlijk en kwetsbaar gesprek over haar herstel van een gewelddadig en controlerend huwelijk. Trigger waarschuwing: huiselijk geweld.

Ik las online over dit evenement en kocht meteen een kaartje.

Bearing Witness - de kracht van poëzie in ondraaglijke tijden.

Een avond geleid door de bekroonde Gazaanse dichter Mosab Abu Toha met een groot aantal ondersteunende dichters uit het Verenigd Koninkrijk, waaronder een van mijn absolute favorieten Nikita Gill.

Kaartjes zijn op basis van een donatie en met de opbrengst wordt essentieel geld ingezameld voor de Middle East Children's Alliance (MECA for Peace).

Het wordt een mooie, belangrijke avond. Ik hoop dat jullie ook komen.

Mamita Botanical Skincare - Ik ontdekte dit merk via een van mijn favoriete restaurants/boutiques op het eiland - Juntos House. Ik kocht een gezichtscrème, puur verleid door de geur. Toen ik hem daadwerkelijk ging gebruiken en ontdekte dat hij inderdaad niet alleen heerlijk rook, maar ook nog eens geweldig was voor mijn huid, was ik verkocht. Ik gebruik nu overdag de Super Linda crème en 's nachts dit product. Het heeft meerdere talenten - het werkt als een cleanser of als een nachtcrème. Ik gebruik het als een rijke nachtcrème voor mijn gezicht.

Ik weet niet hoe het bij jullie thuis is, maar mijn kinderen zijn allemaal zoetekauwen. Dat hebben ze zeker van mij. 😉 Ze zijn dol op ijs, maar veel van de in de winkel gekochte ijsmerken zijn zwaar bewerkt. Dit is een makkelijk recept voor 'ijs' dat gezond(er) en puur van ingrediënten is, maar eigenlijk heel decadent smaakt.

Ik hoop dat jullie er net zo van houden als wij! 

Hier een paar kijktips... 

As we speak ben ik ook bezig met het prachtige 'One Day' op Netflix. 

1. Dune Part Two - Met Timothée Chalamet en Zendaya in de hoofdrollen, Dune Part Two is net uit in de bioscoop en ik kan niet wachten tot de eerste avond dat ik naar een screening kan. Ik vond de eerste film geweldig. Heb jij hem al gezien? Als je hem nog niet gezien hebt, zorg er dan voor dat je hem kijkt voordat je naar deze nieuwe deel van Frank Herbert's sciencefiction saga gaat.      

2. Olive Kitteridge (HBO Max) Ik weet het, ik ben echt late to the party. Deze miniserie staat al een eeuwigheid online. Tien jaar om precies te zijn. Ik had het boek een tijdje geleden gelezen en terwijl ik me verveelde en op zoek was naar iets om te kijken, zag ik het voorbij flitsen en besloot ik het te proberen. Ik werd beloond! Het is prachtig, rijk, aangrijpend en zo verbazingwekkend subtiel. Acteurs Frances McDormand en Richard Jenkins, nou ja eigenlijk de hele cast, zijn geweldig. Depressie, marriage, moederschap, liefde en vooral eenzaamheid komen aan bod. Ik heb gehuild en gelachen en dat is voor mij de beste kunst om naar te kijken.

I must confess, I am completely addicted to Pinterest.

Join me here....

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder vind je de laatste drie:

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2024 Practically Perfect B.V.