Foto credits: Linda Wit / JAN Magazine

Lieve ,

In mijn letter van deze week deel ik mijn gedachten over het belang om elkaar te kunnen zien en horen. De tijd laat ons zien dat hoewel de behoefte nog nooit zo groot is geweest, het iets lijkt te zijn waar steeds meer van ons mee worstelen en ik maak me er zorgen over. Ik ben benieuwd hoe jullie daarover denken? Hoe kunnen we loskomen van verdeeldheid en meer richting verbinding gaan?

By the way, welkom in december! Jullie wachten waarschijnlijk op het vertrek van de Sint terug naar Spanje, maar hier zijn we al begonnen met elke ochtend kerstmuziek, het openen van adventskalenders en het opzetten van de boom. Om je alvast in de kerststemming te brengen, heb ik een kleine tip voor je boom hieronder in mijn brief en ik heb ook mijn Pinterest-kerstbord onderaan voor je bijgevoegd.

Ik heb ook veel inspiratietips voor je - een mooie, verrijkende podcast en veel om te bekijken en te lezen.

Plus, in tijden van zorgen merk ik dat ik nog meer tijd doorbreng in de keuken,  

'Comfort Cooking' en daarom heb ik een familiefavoriet bijgevoegd - mijn gezondere versie van apple crumble.

Ik hoop dat je ervan geniet.

Love,

Lucy

Lieve jij,

Hoe gaat het met je?

Ik ben nog een beetje aan het kwakkelen om eerlijk te zijn. Ik ben nog verkouden en ik heb een zwaar gevoel in mijn lichaam. Een gevoel dat ik herken wanneer ik me zorgen maak en mij overweldigd voel.

Misschien weet je instinctief waar ik het over heb, omdat je het ook zo ervaart. Of misschien vraag je je af wat ik in hemelsnaam heb om me zwaar of bezorgd over te voelen. En dat snap ik ook. Ik heb geen echte zorgen, ik heb een heel fijn leven. En toch, ondanks dit ben ik nog steeds bezorgd en overweldigd. Want laten we eerlijk zijn, dit zijn wel een paar laatste weken geweest, toch? En als jij je niet af en toe eens bezorgd en overweldigd hebt gevoeld dan kan ik me alleen maar afvragen, where have you been? Want ik wil daar ook heen. 😉 Even een klein disclaimer voordat ik verder ga. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik aan het preken ben in mijn letters en dat wil ik helemaal niet. Liever schrijf ik dan ook weer een keer over iets luchtigs en fijns – maar ik merk dat ik dat op dit moment lastig vind met alles wat er gaande is in de wereld. Ik kan alleen maar eerlijk zijn over wat er in mijn hart en hoofd omgaat. Hopelijk zijn lichtere dagen onderweg. So please bear with me. 

Ik merk dat in tijden als deze een gevoel van gemeenschap en van gelijkgestemde zielen de remedie is die ik zoek. En gelukkig is mijn zoektocht niet voor niks geweest. We denken misschien niet precies hetzelfde over elk onderwerp, en dat hoeft ook niet, maar ik voel een sterke band met zovelen van jullie. Sommigen ken ik persoonlijk en sommigen (nog) niet, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Het gevoel van common ground is krachtig. Herkenning wordt vaak weggewuifd als iets gewoons maar de potentie ervan is echt. Het geeft me het gevoel dat ik toch niet zo anders ben en vooral niet zo alleen.

Ik denk dat dit de drijfveer is achter het schrijven van deze brieven. Ik heb vaak momenten gehad (en soms nog steeds) dat ik denk 'Wie denk ik dat ik ben?', 'Waarom denk ik dat ik iets te zeggen heb' of ‘Wat voegt dit toe?!’ Maar ik ontdek steeds vaker dat het niet zozeer is wat ik zeg dat resoneert, maar meer het gevoel dat mijn letters opwekken. Een gevoel van ‘ik ben bij je’, ‘daar denk ik ook over na’ en ‘ik worstel er ook mee’. En de belangrijkste: ‘we zijn allemaal niet zo anders’.

En toch is er een groeiend gevoel van ‘anders zijn’ en verdeeldheid onder velen van ons. Dit is een van de dingen die me zorgen baren. Of het nu gaat over de situatie in Gaza, de verkiezingsuitslag of hoe we in het algemeen met elkaar omgaan, het is duidelijk. De emoties en meningen lopen hoog op en er is steeds meer een gevoel van zij en wij.

Dat er zoveel online gebeurt, helpt niet natuurlijk. Niet alleen worden onze complexe gevoelens en contexten vaak beperkt door een woordenlimiet. Maar naast veel mis- en desinformatie, missen we ook alle belangrijke nuances en signalen via het beeldscherm die we nodig hebben om echt te kunnen verbinden en communiceren met elkaar: een zachte glimlach, een nerveus kuchje, gevouwen armen of een bezorgde blik. We weten allemaal dat online niet de plek is om gesprekken te voeren over belangrijke onderwerpen en toch blijven we het proberen omdat we hongerig zijn naar een gevoel van overeenstemming, een gevoel van verbinding. Of genieten we misschien stiekem ook van het drama? De online arena als een uitlaatklep voor onze oordelen en frustraties? Het is iets waar ik veel aan denk. Hoeveel draag ik hieraan bij en hoe zou ik het anders kunnen doen?

Minds (and hearts) made up zijn moeilijk te veranderen, maar het allemaal met elkaar eens zijn is niet wat we moeten bereiken. Ik besef me meer en meer dat het echte doel is dat we allemaal genoeg om elkaar moeten geven om een weg vooruit te vinden, ondanks en dankzij onze verschillen. Ik weet het, het klinkt vreselijk onrealistisch en zo ver van waar we nu zijn, maar ik geloof dat de meesten van ons dit willen. Een leven van loving kindness. Misschien moeten we er gewoon beginnen door elkaar echt te zien en horen als normale mensen met dromen en zorgen i.p.v. tegenstanders en ‘buitenlanders’. Ik denk dat we uiteindelijk allemaal hunkeren naar dit oprechte contact. We willen gezien, gehoord en gerespecteerd worden, en terecht! Met de belangrijke kanttekening dat het natuurlijk alleen echt werkt als het twee kanten op gaat.

It is easier said than done, dat is zeker en het is niet mijn bedoeling om dingen te simplificeren. Ik woon ver weg in mijn fijne huis en ik merk dat ik ook vaak tekortschiet door veel te stevig vast te houden aan mijn eigen ideeën en oordeel. Het is echt niet gemakkelijk om open te blijven voor de ander, vooral als hun ideeën en daden indruisen tegen wat ik geloof of waardeer. Ik weet ook dat alleen luisteren naar elkaars ervaringen niet de toverspreuk is om al onze problemen op te lossen, tenminste niet van de ene op de andere dag. Daarvoor is de hardheid helaas te lang ingetreden. Maar als we echt samen vooruit willen, is luisteren niet sowieso het begin dat we nodig hebben? Want eerlijk gezegd, welke andere keuze hebben we? Als er één ding duidelijk is, dan is het wel dat het negeren, verwaarlozen of onderdrukken van de behoeften van de ander geen oplossing is voor de lange termijn. Het werkt niet om alleen aan onze eigen waarheden en behoeftes vast te klampen. In plaats daarvan, we moeten ons ook het leven van de ander kunnen voorstellen en waarderen. We moeten, zoals de leraar Pema Chödrön zegt, ‘de mythe oplossen dat we los van elkaar staan’.

Ik heb een podcast verderop in mijn letter getipt waarvan ik denk dat je het interessant zult vinden. Het heet ‘A Generous Heart’ en ik vond het echt inspirerend en troostend. Ik denk dat je het ook mooi zult vinden, helemaal als het boeddhistische perspectief je vaker aanspreekt.

Vergeleken met de harde realiteit van het leven lijken ideeën als vrijgevigheid misschien een gepasseerd station of te zweverig. Of, zoals ik vaak hoor, het domein van de geprivilegieerden, maar ik weet dat niets minder waar is. Generosity en barmhartigheid zijn van die eenvoudige, essentiële menselijke tools die we meer dan ooit nodig hebben. Het ligt binnen ieders bereik, we hoeven er alleen maar voor te kiezen.

In verdeelde tijden zoals deze vind ik troost in het cultiveren van gulheid in mijn eigen hart, al is het soms tegen mijn eigen weerstand in. Ik ben ook zo blij dat ik deze fijne letters community met jullie mag opbouwen. Zoals ik in mijn laatste Instagram post schreef (lees hier) – ik voel heel sterk dat we met een onvoorspelbare, uitdagende toekomst voor ons, veel meer bezig moeten zijn met het bouwen van bruggen in plaats van nog meer muren. We zijn hier met z'n allen, dus we zullen manieren moeten vinden om het te laten werken met z’n allen. Het is niet de gemakkelijke weg, ik weet het, maar het is de enige echte. Het gaat enorm veel geduld, flexibiliteit en liefde van ons vragen, maar toch geloof ik dat we het in ons hebben. Jij ook?

Laat je me weten wat je van de podcast vond?

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen. De volgende editie is op 17 december 2023! (Joepie, bijna Xmas! 🎄🤶) See you then! 

Podcast Tara Brach – ‘A Generous Heart’

Ik hou ervan als ik kleine magische momenten ervaar. Die momenten die aanvoelen als kleine cadeautjes van het universum. Ze doen zich voor als ik een willekeurig boek pak en het opensla op een bladzijde met wijze woorden voor precies dezelfde uitdaging waar ik op dat moment voor sta. Of in het geval van deze podcast, als het uit zichzelf start als ik aan het rijden ben en binnen de eerste paar minuten weet ik al dat het de bedoeling was dat ik er op dat moment naar luisterde. Als je voorbij het langzame begin en de Amerikaanse vibes kunt komen, verwacht dan een echte treat, want het was als een balsem voor mijn ziel en ik denk dat het dat ook voor die van jou kan zijn. Luister hier.

Koudere nachten betekenen dat we weer series gaan kijken in bed met thee. Love it.

1. Robbie Williams (Netflix) Ik heb het gevoel dat ik met Robbie ben opgegroeid. We komen allebei uit het noorden van Engeland en hebben dus een vergelijkbare kijk op het leven. En tijdens mijn jaren in de muziekindustrie hebben onze paden zich een paar keer gekruist. En toch heb ik me nooit gerealiseerd hoe diep ongelukkig en onwel hij was, totdat ik deze documentaire zag. Het is heel slim en origineel in elkaar gezet en ik vond zijn eerlijkheid en kwetsbaarheid erg inspirerend. Het is een welkom geluid, want het daagt veel van onze ideeën over roem en succes uit. 

2. En deze had je vast wel van me verwacht: The Crown (Netflix) 

Dit is het allerlaatste deel van de ongelooflijke Crown-serie en het is slechts vier afleveringen lang, dus geniet van elk moment. Deze afleveringen richten zich voornamelijk op de laatste periode van het leven van prinses Diana, haar relatie met Dodi Fayed, haar dood en de nasleep. Ik vond alle afleveringen ongelooflijk ontroerend en zo goed gedaan. Ik weet nog precies waar ik was en hoe ik me voelde toen ik hoorde dat Diana was overleden. Door het kijken naar deze afleveringen realiseerde ik me hoe diep haar dood mij, Groot-Brittannië en de wereld heeft geraakt. Het is echt iets speciaals.

1. The Places that Scare You: A Guide to Fearlessness in Difficult Times - Pema Chödron

Ik kocht dit boek toen ik een paar jaar geleden deelnam aan een retraite en vergat het daarna. Totdat het er rond 7 oktober ineens weer was. Opnieuw een klein moment van magie! Het is een van de meest troostende, behulpzame en inzichtgevende boeken dat ik in tijden las.

 2. Boys will be Human - Justin Baldoni

Dit boek, geschreven door acteur/filmmaker Justin Baldoni, gaat over het opbouwen van het zelfvertrouwen van onze jongens (vanaf 11 jaar) en hen aanmoedigen om hun gevoelens en angsten te omarmen in plaats van ze te onderdrukken. Ik kocht dit boek voor mijn zoon Che (13 jaar). Eerst was hij terughoudend om het te lezen, maar nu betrap ik hem erop dat hij er helemaal in opgaat. Het is voor zover ik kon vinden nog steeds alleen verkrijgbaar in het Engels, maar de taal is toegankelijk, dus als je een jongen hebt die goed kan lezen en van Engels houdt, zou dit de perfecte tip kunnen zijn.

3. Worthy - Jada Pinkett Smith

Ik ben halverwege en ik geniet er echt van. Het is mooi geschreven en super eerlijk. Ik vind het dapper en mooi dat ze zo open is over haar leven en haar worstelingen met haar geestelijke gezondheid. Het luisterboek is ook een tip voor in de auto, want haar stem is geweldig.

P.S. In het belang van transparantie heb ik hier affiliate links gedeeld voor deze boeken. Wat betekent dat ik een klein bedrag ontvang als je toevallig via deze link bestelt, zonder extra kosten voor jou. Het is ook goed voor je om te weten dat geen van de tips die ik deel in mijn letters betaald zijn. Als dat op enig moment in de toekomst verandert, laat ik je dat natuurlijk weten. x

Mijn laatste letter van het jaar wordt op 31 december verstuurd. Om het einde van 2023 en de eerste verjaardag van dit project te vieren, leek het me voor een keer leuk om een 'lezerseditie' te maken vol met jullie inspiratietips ipv die van mij! 

Als ik jouw tip in deze speciale brief gebruik, krijg je van mij een klein nieuwjaarscadeautje.Stuur je favorieten ajb naar: lucy@lucywoesthoff.com

Dit is een familiefavoriet en perfect voor deze koudere dagen. Ik maak het vaak volledig veganistisch, maar ik heb de verschillende opties in het recept opgenomen.

Ik hoop dat je het lekker vindt! 

Hoe schattig zijn deze paddenstoel-kerstdecoraties van Zara Home? 

Eigenlijk ben ik daar een beetje kerstgek geworden, want hun assortiment is dit jaar waanzinnig.

Inspiratie voor...'the most wonderful time of the year'.

Hier is mijn Pinterest-kerstbord. 

Ben je net nieuw of heb je een letter gemist? Blader door my archive of love letters. Hieronder deel ik de laatste met je:

ONTDEK ALLE 'LETTERS FROM LUCY'
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar al mijn brieven.

COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.